Ahmet Dursun kardeşimiz ise Marş’ın “Korkma!” hitabıyla başladığını zikrettikten sonra “Endişe edecek bir şey yoktur” diye devam ederek bu hitabın, “endişe etme” anlamında olduğunu ifade etti. 

Dursun, pek güzel yazısında Âkif’e yapılan asılsız isnatlara da temas etti: “Kahraman ırkıma bir gül…” mısraından dolayı ırkçılık; “Medeniyet dediğin tek dişi kalmış canavar” ifadesi sebebiyle de medeniyet düşmanlığı ithamlarına mâruz kalışını dile getirip münasip, kısa izahlar yaptı. 

Mezkür ithamlar, daha çok Âkif’in imanlı bir şahsiyet oluşuna tahammülsüzlükten neş’et eden iftiralar ise de Âkif, maalesef tam aksi cenahtan yapılan insafsız tenkitlerden de nasibini almıştır. Peki iman cephesinden gelen insafsız ithamların sebebi nedir?  Mizansız Abdülhamit sevgisi.

Abdülhamit sevicisi bir mîzansız grup vardır ki, hakikat de olsa Abdülhamid Han’ı eleştirenleri insafsızca tenkit etmişler, öküz altında buzağı arayıp akıllarını yummuş, ağızlarını açmışlardır. Bu cenahın iftiralarından Bediüzzaman Hazretleri dahi nasibini almıştır.   

Bediüzzaman, Abdülhamid’in şahsı için “velî Sultan” der, fakat idaresine, istibdadına, hafiyelik sistemine, jurnal müessesine… karşı çıkar.

Mizansız Abdülhamid sevicileri işte bu sebepten “Bediüzzaman, Sultan Reşad’ın Üniversite için tahsis ettiği 20 bin altınla ömrünün sonuna kadar yaşamış…” iftirasını atarlar. Oysa Osmanlıda harika bir kayıt, arşiv sistemi vardır. O para Bediüzzaman’ın eline verilmiş değildir. Zaten mümkün de değil. 144 kilo altın eder. Bütün mal varlığını bir sepete sığdıran ve ömrü hapislerde, sürgünlerde çok sıkı tarassudât altında geçen Bediüzzaman, bu 144 kilo altını nasıl oluyor da “ömür boyu” harcıyor? Kaldı ki en yakın akrabasının yemeğini karşılıksız yemeyen, hediye bile kabul etmeyen bir insana atılan bu iğrenç iftiranın hesabı nasıl verilir, bilemeyiz.

Abdülhamit’i aynı sebeplerle eleştiren bir diğer insan da Âkif’tir. Mizansız sevicilerin hışmından Bediüzzaman bile kurtulamadığına göre elbette Âkif de nasibini alacaktı.

Akif’e yöneltilen ithamlardan birinin sebebi de “Çanakkale Şehitlerine” şiirindeki “Bedr’in Arslanları ancak bu kadar şanlı idi.”mısrâıdır. Âkif, bu dizeyle sahâbeyi tezyif ettiği, Bedir şehitlerinin değerini düşürdüğü ithamlarına hedef olmuştur.

Âkif merhum,  bu muhteşem şiirinde kanlarını iman ve vatan uğruna sebil eden azîz şehitlerimizi senâ ederken kelimelerin kifayetsiz kaldığı noktada “Bedr’in arslanları ancak bu kadar Şanlı idi.” mısrâını terennüm etmiştir. 

Bu mısrâ sebebiyle Âkif’e saldırı çığırını açan fesli şahıs, nasıl ki Üstadımıza “Sultan Reşat’ın verdiği 20 bin altını ömür boyu harcadı” iftirasını atmışsa, Âkif’i de aynı şekilde topa tutmuştur.

Yazımızın asıl mevzuu da zaten Âkif’e bu mısrâ sebebiyle yapılmış eleştirilere edebî açıdan verilmesi gereken cevabın –tespitlerime göre- şimdiye kadar  hiç veril(e)memiş olmasıdır. Eğer aşağıda izahını yapacağım şekilde bu mısrâdaki edebî sanat dile getirilerek Âkif’in bu mısrâı açıklandı da benim haberim olmamış ise iddiamı memnuniyetle geri alacağım da bedihîdir. (Okuyucularımız yorum köşesine bu konuda bir açıklama yapılmışsa kaynağını lütfen yazsınlar.) 

Âkif “Bedr’in Arslanları ancak bu kadar şanlı idi” mısrâında pek bilinmeyen bir edebî sanata başvurmuştur.

Abdülhamit takıntısı hastalık derecesinde olan fesli zat, tarihçi olmanın yanında şâirdi de. Müktesebâtı de genişti. Bu dizedeki edebî sanatı -inşallah- bilmediğinden Âkif’i topa tutmuş olsun. Mısrâdaki edebî sanatı fark ettiği hâlde bile bile iftira atmış ise Üstadımız gibi Âkif  de yakasına çoktan yapışmıştır ihtimal.

Sıra geldi “teşbih-i maklub” sanatına.

-Sonu yarın-