O günden sonra Risale-i Nur’a doğru ilk adımını atmış olur. Ortaokuldan sonra, ziraat okulunu okumak için Adana’ya gider. Adana’da Risale-i Nurları daha da yakından tanır. Burada eserleri düzenli okur ve Nur dersleri takip etmeye başlar.

Bir müddet sonra Bozkır ilçesinde staja başlar. Bir taraftan da Bediüzzaman’ı ziyaret etme yolunu aramaya başlar. Bu isteği onu içten içe yakıp kavurur. Bu hasret onu dayanamayacak bir noktaya getirince Bediüzzaman’ı ziyaret etmeye karar verir. Annesi ve ninesiyle vedalaştıktan sonra Konya’da arkadaşı Ahmet Gümüş’in yanına gider. Ona “Bediüzzaman’ı ziyarete gideceğim” deyince Ahmet Gümüş, onu tren istasyonuna getirir ve Isparta’ya yolcu eder. Rahmi Erdem, tren yolculuğu boyunca kalbi heyecandan duracak gibi olur. Bediüzzaman ve talebelerin çektikleri sıkıntıları, fedakârlıkları, Barla’yı, Isparta ve köylerini düşünür. Bu duygu yoğunluğu içinde Isparta’ya varır. Aldığı adrese göre Bediüzzaman’ın talebesi Nuri Benli’nin Saray Oteli’ne gider. Nuri Benli, Bediüzzaman’ın Barla’da olmadığını söyleyince kalbi duracak gibi olur. Nuri Benli üzüldüğünü görünce onu oğlu Osman’la Bediüzzaman’ın evine gönderir. Eve vardığında kapıyı Tahiri Mutlu açar ve birazdan Bediüzzaman’ın geleceğini söyler. Kısa bir müddet sonra Bediüzzaman gelir. Arabadan indiğinde yanında Zübeyir Gündüzalp ve Mustafa Sungur vardır. Bu manzarayı gören Rahmi Erdem heyecanlanır. Koşar adımlarla Bediüzzaman’ın ellerinden öper. Heyecanı iyiden iyiye zirve yapar. Vücudu titrer, ayakta duracak hali kalmaz. 

Bediüzzaman ona yaşını sorunca “Yirmi yaşındayım Üstad’ım” der. Bediüzzaman mübarek eliyle başını sıvazladı. Sonra, “Ben çok hastayım. Eğer hasta olmasaydım, seni bir ay yanımda bırakacaktım” dedi. O an, Rahmi Erdem’in hayatındaki en mesut ve bahtiyar an olur. O gün yetim büyüyen Rahmi’nin yetimliği sona ermiş, kendine babadan daha muhterem bir üstad bulmuştur.

Daha sonra otelin terasına çıkar. O günkü heyecanı hâlâ geçmemişti. Bediüzzaman’ı düşündü onun manevi şahsiyetini idrak etmeye çalıştı. O kısa sürede dünyası çok değişmişti. Artık hizmetteki yerini almak istiyordu. Bu yolun yolcusu, kara sevdalısı için Allah’a niyazda bulundu.

Bir müddet sonra otele Zübeyir Gündüzalp geldi. Onunla ilgilendi. Bu ilgi Rahmi Erdem’i memnun etmişti. Gitme vakti gelince Zübeyir Gündüzalp ile vedalaştı ve Isparta’dan ayrıldı.

Bediüzzaman’ı Isparta’da ziyaret ettikten sonra, Bozkır’a, Ziraat Teknisyenliği görevine döndü. Daha sonra askere gitti. Ankara Polatlı’ya sevk edilmeden, intikal dönemi içinde, Ankara Doğuş Matbaası’nda basılan Tarihçe-i Hayat ve İşârât-ü’l İ’câz kitaplarının basımında Mustafa Türkmenoğlu’na yardımcı oldu. Tanıştığı Nur talebelerinin ihlâs, samimiyet, feragat, fedakârlık, zühd ve takva hâlleri onu çok etkiledi.

Polatlı’da üç ay kaldı ve Çorlu’ya gitti. Hemen bir ev tuttu ve evinde dersler yapmaya başladı. Derslere erlerden ve subaylardan epey gelenler oldu. Sonraki günlerde askerî birlikte bir mescit açtı ve cuma namazlarını orada kılmaya başladı. Böyle Rahmi Erdem bu nur yolunun yolcusu olmuştu. Askerliği 27 Mayıs 1960 İhtilali’nin yapıldığı günlerde tamamladı. İhtilalde bazı sıkıntılar yaşadıysa da terhis tezkeresini aldı. Doğruca İstanbul’daki Süleymaniye Dershanesi’ne gitti içerde kimse yoktu. Meğer bütün nur talebeleri Balmumcu Askerî Garnizonunda gözaltında alınmışlardı.

Askerlikten sonra Ziraat Teknisyeni olarak Tatvan’da ilk görevine başladı. Uzun yıllar Risale-i Nur hizmetinde bulundu ve toplam üç defa cezaevine girdi.

Kaynak: 

Davam, Rahmi Erdem