Yemek gibi nefsin hoşuna giden, haz veren şeylerin yapılmasının ihlâsla ne ilgisi olabilir?
Allah’ın emrettiği şekilde düşünerek ve Sünnet-i Seniyye’ye uyarak yapmak, ihlâsla yapıldığının işaretidir.
İhlâs (samimiyet, içten, şuur) şerde dahi olsa neticesiz kalmaz. Duâ, bütünüyle hayırdır. Şu halde, ihlâs ile yapılan duâ sonuç verir!
İhlâs, İhlâs Risalesinde belirtildiği gibi, dünyada ve özellikle âhirete ait hizmetlerde en mühim esas, en büyük kuvvet, en makbul bir şefaatçi, en sağlam bir dayanak noktası, en kısa bir hakikat yolu, en makbul bir mânevî duâ, hedefe en kestirme ulaşma vesilesi, en yüksek bir haslet, en safî bir kulluktur.
Bütün davranışlarımız, ibâdetlerimiz ihlâs ile olması gerektiği gibi; duâda da en önemli yaklaşım, ihlâstır. Yâni, duâyı, ihlâs ile, yâni, herşeyi sırf Allah’ın rızasını kazanmak için yapmalıdır. O’nun rızkını O’na şükretmek; sıhhati de yine O’nun rızası dairesinde hareket etmek için şifâ dilemelidir. O zaman duâlarımızın sonucu hem maddî, hem de mânevî açıdan kat kat bereketli ve feyizli olur. Aşağıda sunacağımız âyet meâlleri, duânın bu yönüne bakmakta, baktırmaktadır: “İbadetinizi ihlâs ile O’na yönelterek yalnız O’na duâ edin.” (Mü’min Sûresi, 65.)
 “Rabbinize ihlâsla, için için duâ edin. Çünkü O, haddi aşanları sevmez. Allah’a korkarak ve rahmetini umarak duâ edin. Şüphesiz, Allah’ın rahmeti iyilik edenlere çok yakındır. (A’raf Sûresi, 55, 56.)
İbâdetin ve duânın ruhu ihlâstır.
En büyük duâ namazdır. Maun Sûresi’nde, “Namaz kılanlara yazıklar olsun!” denir ve şöyle devam edilir:
“Onlar ki, namaza gereken önemi vermezler ve onu riya, gösteriş için kılarlar!”
Bundan iktibasla şöyle denebilir: “Duâ edene yazıklar olsun! Duâya gereken önemi vermezler ve onu riya, gösteriş için yaparlar!”