Boynu büküklerin boynu sonradan bükülür.

Bazen hayat şartları boyun büktürür, bazen yakın ya da uzak çevre. Bazen de kişi nefsinden gelen hataları sebebiyle boyun büker.

Boynu bükükleri bu halden kurtarmak mühim bir hizmettir, hatta ibadettir.

Derviş niyetli olup hakka boyun bükmesi gerekirken halka boyun büken ya da boyun büküklüğünü halka gösteren bile o halden kurtarılmalıdır.

Başı öne eğik olmaya gelince…

Hiç kimse başı öne eğik doğmaz.

Herkesin başı fıtratında diktir.

Ama sonradan her nasılsa bazıları “dik başlı” olur; bazılarının da başı öne eğilir ya da eğdirilir.

Başın öne eğilmesi işlenmiş bir kusurun getirdiği bir mahcubiyetten doğuyorsa zarar gören helal etmedikçe başı eğik kalmak gereklidir.

İşlemediği bir suçtan hüküm giyenin başı diktir.

Ona bile bile zulmeden gaddarın başı bu dünyada dik görünse de ahirette hali perişandır.

Ya başını öne eğip yürüyenler. Ve etraflarında olan biteni görmemeye çalışanlar. Hatta “ben TV izlemiyorum, sosyal medyaya da bakmıyorum” diyerek bunu bir maharetmiş gibi anlatanlar…

İşte onlar üzerinde çalışmak lazım.

Allah’ın verdiği akıl kuvvesini hikmet dairesinde istikamette sarf etmek ve hayra ve adalete taraf olmak yerine olaylarla ve çevreyle ilgisiz (bîbehre) ve güya tarafsız ama aslında bilinçli gabavet (aptallık) hali içinde olanlara ne demeli?

Geçen günlerde, esnaftan ve eşraftan bir yaşıtımızın cenaze merasimine iştirak ettik.

Mevta, 15 Temmuz’dan sonra “…öcü” damgası ile damgalanıp mahkûm edilmiş ve “terörist olmadığını” halka gösterebilmek için “ne lazımsa” yapmaya çalışmış bir dostumuz idi.

Yani klasik söylemiyle “kendisi ‘…öcü’ ama pırıl pırıl biri, görsen ‘…öcü’ demezsin” denilenlerden.

Kader’ci ve derviş tabiatlı bir Ağabeyimizle cenazede karşılaştık.

“İmam ‘merhumu nasıl bilirdiniz’ diye sorduğunda ne cevap vereceğini düşündün mü” dedik.

Önce sorumuzu anlamadı. “Elbette haklarımızı helal edeceğiz” dedi.

“Musallada yatan zat için devlet de toplum da yıllarca ‘terörist’ dedi, adamcağız kahrından yıllarca hastalık çekti. Şimdi kalabalık bir cemaat onun namazını kılmaya ve helallik vermeye gelmiş. Sorulunca ‘merhumu iyi bilirdik’ diyecekler. Ama bu toplumun ekseriyeti daha düne kadar hem ona hem de eski bazı arkadaşlarına ‘terörist’ diyorlardı. Ne dersiniz” deyince sustu.

Yine önüne baktı. “Yaaa, öyle miiii, ‘…öcü’ dendiğini duymuştum ama terörist dendiğini

bilmiyordum” dedi. FETÖ kısaltmasının açılımını sorduk, gariptir, bilemedi.

Bilmemek mazeret midir? Başını kuma gömmek çare midir?

O dervişin de başı öne eğilmişti. Zira o cenazedeki çokları gibi o da şunu düşündü:

“Birazdan hoca sorduğunda hep beraber ‘hakkımız helal olsun’ diyeceğiz de acaba ahirette o büyük mizan kurulduğunda hem o ve hem de “terörist yakını” durumundaki eşi dostu bizlere hakkını helal edecek mi?”

Helalleşmek zordur. Ama kıymetlidir.

Kemal Kılıçdaroğlu -en azından şimdilik- siyasetten çekildi. Ama siyasete armağan ettiği “helalleşme talebi” çok kıymetliydi.

Bunu yeniden konuşmak için yeni bir çağrı gerekmez. Gerekiyorsa da işte çağrımız: Helalleşmek şart.

Helalleşmek için ise neler olup bittiğini bilmek gerekiyor. Yoksa birilerinin boynu bükük kalacak. Birileri de başı öne eğik gidecek.