Kendini korumak için başka bir insanla savaşan insan zamanla ailesini ve yerleşik alanla birlikte toprağını korumak veya yeni topraklar elde edebilmek için savaştı. İlk öldürme olayı Hz. Adem’in çocukları arasında gerçekleşmiştir. Hatta her öldürülen kişinin kardeşi Habil’i öldüren Kabil’e günah yazıldığı bir başka rivayettir. 21. Yüzyılda yaşıyoruz ama hala savaşlar can alıyor. Normal şartlarda birbirine çarpan iki medeni insan birbirine özür diler. Ama bu medeni insanlar savaşta birbirlerini katletmekten çekinmiyor.

Son günlerdeki savaş görüntüleri hepimizin içini acıtıyor. Masum insanların üzerlerine düşen bombalar, yeraltı sığınaklarında korunmaya çalışanlar savaşın korkunç yüzünü belleklerimize bir daha işliyor. Yıllardır Ortadoğu ve İslam ülkelerinde olan savaşın dünyada bu kadar yer etmediği ayrı bir konu ama insanım diyenin herkesin üzüleceği görüntüler. Savaş dediğimiz durumun insanların üzerine karabasan gibi çöktüğünü hep görmüşüzdür. Ve şairin dediği gibi öldürülen neden öldürüldüğünü bilmiyor. Nede öldüren neden öldürdüğünü.

Bir gün Suriyeli abla savaştan kaçışlarını anlatıyordu. Çeteler köylerine yaklaşıyor, onlar kaçmaya çalışıyor. “O karmaşada çocuğumuzu kaybettik” demiş o hayalen günlere geri gitmişti. Bir savaş belgeselinde birbirlerini hiç tanımayan insanların birbirlerini amansızca vurmaya çalıştığını görmüştüm. Bir yazarın cümleleri aklıma geldi. Eğer o insanlar birbirlerinin gözlerinin içine bakabilselerdi birbirlerini öldüremezlerdi. 

Yeni dünya düzeninde güç savaşlarında maalesef masum insanlar kurban ediliyor. Doğu bloku-Batı bloku savaşında egoların üstünlüğünde kimilerince Ukrayna sadece bir piyon. Ve bizler enformasyon çağında artık savaşları an be an şahit oluyoruz. Bir çocuğun gözyaşlarını, ebeveynlerinin çaresizliklerini ve bazen kahramanca duruşlarını herkes izliyor. İnsanoğlunun tekamül sürecinde insanlık ancak Muhammedi bilince çıkınca yeryüzünden savaşlar bitecek. Yeryüzünden tüm savaşların bitmesi, ve zalim diktatörlerinin sonunun gelmesi duasıyla..