Görseydi Resulün o güzel nurunu Nemrud,
Yakmazdı o dem, narını ol kafir-i matrud.
Bir sivrisinek öldürüyor o şah-ı cihanı,
Atmıştı Halil’i ateşe çünkü o cani.
Bir perde açıp söyledi Hak gizli kelâmdan,
Ol ateşe bahseyledi hem berd ü selâmdan.
“Dostum ve Resulüm yüce İbrahim’i, ey nâr,
At âdetini, yakma bugün, sen onu zinhar!”
Bir gizli hitap geldi de ol dem yine Hak’tan
Bir abd-i mükerrem dahi kurtuldu bıçaktan.
Ol nurdan için Yunus u hıfzeyledi ol hut,
Ol nur ile kahreyledi hem kavmini ol Lut.
Ol hüsn-i cemal, eyledi alemleri hayran,
Nerden onu bulmuş, acaba Yusuf-i Ken’an?
Hikmet nedir, ol dertlere sabreyledi Eyyub,
Hem sırrı nedir, Yusuf için ağladı Yakub.
Öldükçe dirildikçe neden duymadı bir his?
Ol namlı nebî, şanlı şehit Hazret-i Cercis.
Hasretle neden ağladılar Adem ve Havva?
Kimdendi bu yıllarca süren koskoca dava?
Hem ah, neden terk edilip Ravza-i Cennet?
Bir dâr-ı karar oldu neden âlem-i mihnet?
SİKKE-İ TASDİK-İ GAYBÎ | 363 |
G
ÜZEL
M
EKTUPLAR
abd-i mükerrem:
ikram edil-
miş kul
âdet:
kanun
âlem:
dünya, cihan; bütün ya-
ratılmışlar
âlem-i mihnet:
sıkıntı, dert ve
zahmet dünyası.
bahis:
konu
berd ü selam:
soğuk ve sela-
met
cani:
cinayet işlemiş kimse,
acımasız, gaddar
dâr-ı karar:
karar kılınacak,
durulacak yer; Cennet.
dava:
takip edilen fikir, iddia
dem:
an, vakit, zaman
hasret:
özlem
hıfz:
koruma, muhafaza etme,
himaye etme
hikmet:
İlâhî gaye, gizli sebep,
fayda
hitap:
söz söyleme, topluluğa
veya birisine karşı konuşma
hut:
büyük balık
hüsn-i cemal:
yüz güzelliği, ki-
şinin kendi güzelliği
kâfir-i matrûd:
kovulmuş kâ-
fir, uzaklaştırılmış, tard edilmiş
kâfir.
kahr:
mahvetme, üstün gele-
rek helak etme
kelâm:
İlâhî söz, İlâhî emir, va-
hiy.
nâr:
ateş
nebi:
Allah’ın elçisi, habercisi;
peygamber, resul
nur:
aydınlık, parıltı, ışık
Ravza-i Cennet:
Cennet bah-
çesi.
resul:
Allah’ın elçisi, peygam-
ber
sır:
gizli hakikat
şah-ı cihan:
dünya şahı, cihan
padişahı.
şan:
şöhret, ün; yüksek ma-
kam
şehit:
hak yolunda öldürülen.
zinhar:
sakın, asla, kat’iyen, olma-
ya, aman!
