Okul yıllarında başarısını göstereceği, sevincini paylaşacağı kimsesi olmadı. Hayat sillesini yiye yiye üniversiteyi bitirdi ve kısa bir süre sonra göreve başladı. Birkaç yıl sonra sıradan bir düğünle evlendi ve çoluk çocuğa karıştı. Çocuklarını kimseye muhtaç etmeden büyütmek için çok çalıştı ama maaşı geçimine yetmedi. Çocuklar büyüdükçe her gün ihtiyaçları çoğaldı. Her ihtiyaç küçük bir cam parçası gibi yüreğine battı. Çocuklarına söz verip yapamadığı her istek başına bir balyoz gibi indi.

Her geçen gün hayat çemberi daraldı ve nefesini kesti. Yardımına koşacak, eli tutacak kimsesi olmayınca her sıkıntıda “baba” diye sırtını dayayacak bir gücü aradı.

Zorlu günler bir birini kovaladı. Ev kirası, çocukların okul masraflar ve hesapta olmayan ihtiyaçlar onu dibe doğru çekti. Yardımına koşacak elini tutacak gerçek bir dostu hiç bulamadı. Karanlık çökünce kara ve zor geceler canavar gibi üzerine yürüdü. Uykuları onu bırakıp kaçtı. Suat; “Ailemin sonu ne olacak? Borçlarımı nasıl ödeyeceğim?” gibi düşünceler akrepler gibi başına üşüştü. Çaresizlik aklını alınca yolunu kaybetti.

Günün her saati yüreğine bir deve çökmüş gibi soluksuz kaldı. Sorular aklını işlevsiz bırakınca kara düşünceler onu ele geçirdi.

Uykusuz gecelerin sonunda gözleri birden kapandı ve uykuya daldı. Bir rüya gördü. Rüyasında; borçları, çocuklarının geçimi ve ailesinin normal istekleri yine onu bırakmamıştı. Kara ve karanlık durumu devam ederken, aniden yıllar önce ölen babası yanında belirdi. Tükenmiş hâlini anlar bir yüz ifadesiyle elini omuzuna attı: “Oğlum nasılsın?” dediğinde yıllarca suyu biriken bir benttin patlaması gibi hıçkırarak ağladı. Babası şefkatle yanına geldi oturdu, sevgiyle başını sıvazladı. Sırtını ovdu; “Neyin var oğlum?” dediğinde çaresizlik Suat’ın yüreğini yakarak kavurmuştu. Babasız geçen günlerini hatırladıkça acısı katlanarak büyüdü. Yetimliğine ağladı. Ağladıkça küçüldü, kendini un ufak gördü. Babası bir daha seslendi; “Oğlum neyin var senin?” diye tekrar etti. Gözyaşları arasında; “Baba çok zor durumdayım. Borçlandım, borçlarımı ödeyemiyorum. Çocuklarıma bakamıyorum. Bittim, tükendim. Yaşamak bana çok ağır geliyor” dedi.

Babası hasretle Suat’ı kucaklayınca tebessüm ederek babasına baktı. Babası; “Oğlum ağlama bak yanındayım. Ne ihtiyacın varsa karşılayacağım. Ne borcu varsa ödeyeceğim. Korkma baban dağ gibi yanındadır. Ağlamayı bırak. Gözyaşlarını sil bundan böyle kimsesiz değilsin her an yanındayım” dedikten sonra birden uyandı. Uyandığında hüngür hüngür ağlıyordu. Ama nasıl bir ağlama irin toplamış bir yara nasıl boşalıyorsa rahatlatan bir ağlamaydı. Ağladıkça gözyaşları ona huzur veriyordu. Öylece yatağa oturdu ve bir süre daha ağladı. Yıllar önce ölen babasının onu yalnız bırakmadığını düşündü. Yataktan kalktığında içi tüm kir ve korkulardan temizlenmiş bir mendil gibi paktı. Kendi kendine “Babalar, uzun yıllar önce ölse de çocuklarının acısını hisseder yardımına koşar” dedi.

Rüyanın üzerinden birkaç ay geçmişti. Nasıl oldu bilinmez ama kısa sürede Suat borçlarını ödedi. Evin ihtiyaçlarını karşıladı ve hayatı normale döndü. İşleri normale dönünce babasının mezarına gitti. Mezarı başında yan yana oturuyormuş gibi bir Yasin okudu. Elini tutar gibi mezar toprağını avuçlarına aldı “Baba yardımların için teşekkürler” dedi.

Suat yıllarca babasının güçlü elini hep sırtında hissetti. Kendi kendine; “Sıkışırsam babam yardımıma gelecek” diyerek zor günleri bir daha geri gelmemek üzere hayatından silmişti.