Vaktiyle, memleketin birinde, adamın biri bahçe duvarını ördürmek için bir duvar ustası ile anlaşır. Usta duvarı örmeye başlar başlamasına. Ancak birkaç günde bitmesi gereken bahçe duvarı bir türlü bitmek bilmez.
Zira usta, duvara her taş koyduğunda bir iki adım geri çekilmekte ve duvarı seyrederek bir ıslık öttürmektedir.
Duruma canı sıkılan bahçe sahibi dayanamaz ve ustaya şöyle der: “Gardaş, sen duvarı ör. Islığı ben çalarım…”
Türkiye’deki yargılamaların uzun sürmesiyle ilgili olarak köşemizde çok sayıda yazı okudunuz. Bu konuyu çeşitli yönleriyle çok defa kaleme aldık. Bugün konuya hâkimin ıslığı yönünden bakacağız.
Adaleti tesis etmekle vazifeli hâkimleri en çok zorlayan şeylerden biri delil toplamaktır.
Davanın esası hakkında bir fikir sahibi olmak isteyen hâkim; çeşitli kurum ve kuruluşlara müzekkereler yazar. Muhatap, ya hâkimin sorusunu cevapsız bırakır ya da istenilen şekliyle cevap vermez, hâkim bir kez daha müzekkere yazar. Bazı evrakların dosyaya kazandırılması lâzımdır. Bazen de dosyanın taraflarından birinin Adlî Tıp Kurumuna sevki ile muayenesi ve sağlık durumu hakkında rapor düzenlenmesi lâzımdır. Hakeza… Her defasında yazışma…
Adalet duvarını örmekle vazifeli olan hâkim, bu duvarı örerken, yazışma gerektiren her bir işte bir iki adım geri çekilmek ve ıslık öttürmek zorunda kalıyor. Böylece duvar bitirilemiyor.
Hâkime yardım gerek. İşte tam burada davayı takip eden avukatlar devreye giriyorlar. Mahkeme hâkimi, bir kuruma müzekkere yazarken, müzekkerenin üzerine bir de “filanca avukat elden takip yetkisine sahiptir” yazıyor.
Böylece yetkili kılınan avukat, mahkemenin ilgili kurumla olan yazışmasını âdeta bir posta görevlisi gibi elden takip ediyor.
Elden takip yetkisi alan avukat, hâkime, tabiri caizse “Gardaş sen duvarı ör. Islığı ben çalarım…” diyor.
Üzülerek ifade edelim ki bu dahi duvarın örülme hızına bir fayda sağlamıyor. Çünkü çeşitli kamu kuruluşları, elden takip yetkisini -cahilce- tanımıyorlar ya da hâkim adına ıslık çalan yetkilendirilmiş kişilere karşı yeni refleksler geliştiriyorlar. Hem de alıştıkları düzen bozulmasın diye.
Somut bir örnek verelim. Bedensel zararlar için açılan tazminat davalarında mahkemeler, muayene edilmesi ve hakkında rapor düzenlenmesi için ilgiliyi Adlî Tıbba sevk ediyor.
Takibini yaptığımız bir dosyada, mahkemeden elden takip yetkisi alarak, mahkemenin müzekkeresini Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Adlî Tıp Ana Bilim Dalı Başkanlığına teslim etmek ve randevu almak istedik.
Adlî Tıp Kurumu (ATK) yetkilileri müzekkeremizi elden almadı ve tarafımıza bir telefon numarası vererek, ayın ilk iş günü, sabah erkenden bu telefonu arayarak randevu almamızı istedi.
Müvekkilimizin hak kaybı olmasın diye belirtilen gün ve saatte telefonun başına geçtik ve yaklaşık 200 kez arayarak telefonu düşürmeyi ve randevu almayı başardık. Telefonda bize randevu veren görevli, “arayan kimdir, kendisine yetki verilmiş midir” bunları hiç merak etmedi.
Nihayet bir saat içerisinde tüm randevular doldu. ATK sekreterliği ise bir sonraki ayın ilk iş gününe kadar “rahat rahat oturmaya” devam etti!
Buradan, Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi Dekanlığı, Adlî Tıp Kurumu Başkanlığı ve Adalet Bakanlığına seslenelim:
Mahkemelere, “Aysel git başımdan” demek bir suç.
Memurların duyar duymaz üç harfliler gelmiş gibi kaçmaya başladığı hâkimin ıslığına itibarını geri kazandırmak gerek.