Aile içinden birisi bir sıkıntıya maruz kaldığında diğerleri işi gücü bırakır, onun yardımına koşar. O sıkıntı giderilene kadar kimse bir şey sormaz, hüküm vermezler. Tek amaç, tek gaye, tek hedef vardır; oradan o evladın ya da anne-babanın kurtarılması. Diğer bütün bireyler bunun için yorar kendini. Diğer işler asgariye alınır. Zihinleri kurcalayan tek bir konu vardır. O sıkıntı giderilene kadar kimse normal değildir. Normal hayatına devam etmez, normal yediği içtiği düzeninde gitmez. Ev düzeni de öyledir. Kimse bugün ev temizlenmedi diye bakmaz.

Aile bireylerinden birinin ciddi bir kaza geçirdiğini ve hastanede yattığını düşünün. Anne de başında bekliyor olsun. Sabah kalkan çocuklar anne kahvaltı nerde diye sormaz. Ev olağanüstü duruma geçer, herkes ne yapabiliyorsa elinden geleni yapar. Normalde anne hazırlıyorsa, artık evdeki herkes hazırlar. Temizliği hepsi yapar. Anne sık sık telefonla aranır ve hastanın hâli, durumu sorulur. Dualar edilir mütemadiyen. Sıkıntı zamanları, duanın vaktinin de geldiğinin işaretidir. Aslında bu zamanlar, aile bağlarının ne kadar güçlü olduğunu görme/gösterme zamanlarıdır. Olması gereken minimum düzeyde bir yaşam ve enerjimizin yarısından daha fazlasının hastanedeki üyemize hasredilmesidir. İyileşmesi için neler gerekir, nasıl bir an önce iyileşir, bir an önce nasıl taburcu olur, taburcu olduktan sonra neler yapılmalı, komplikasyon gelişir mi, yeniden hastaneye gelmemiz gerekir mi, kontrolleri ne zaman gibi bir sürü soru sorulur. Ziyarete gidip geldiğimizde diğerleri, nasıl durumu diye sorar. Ailenin diğer üyelerinin konuştuğu yegâne konular bunlar olur. 

Çocuk bu kazayı ne şekilde yapmış olursa olsun, evine dönene kadar kimse ona bunu sormaz, incitmez, yaralamaz. Olay ne şekilde gerçekleşmiş olursa olsun, ilk yapılacak iş sıkıntının giderilmesidir. İncitmek, derdi ile, kanayan yarası ile baş başa bırakmak değildir. Giderilen sıkıntıdan sonra ise her aşama aile içinde ortak akıl ile halledilir. Kimse çocuğuna başkasının bir şey demesine, azarlamasına, şiddet göstermesine razı olmaz. 

Sıkıntı zamanlarında herkes bireysel takılıyorsa, ken- dinden başka hiçbir şey umrunda değil gibi davranıyorsa, has- tanın halini arayan soran yoksa ve anne rolünü evde biri üstlenmiş de annenin yaptıklarını aynen devam ettiriyorsa, tamam ya sorun yok diye aynı düzen devam ettiriliyorsa, orada bir aile dayanışmasından söz edebilir miyiz? 

Aile desteği çok muazzam bir güçtür işte bu yüzden. Allah ondandır ki, sevgiyi, saygıyı, hürmeti, merhameti, evlat yetiştirmeyi ailenin bünyesine, fıtratına koymuş. 

Yeni Asya’da hep bu âsude aile iklimini solukladım ben. Değer verildiğim iliklerime kadar hissettirildi. Herkes kadar söz sahibiydim ben de. Böyle bir ailenin ferdi olmak büyük bir sevinç ve güven kaynağım oldu her zaman.

İlelebed payidar olsun, Allah bu aileye zevâl vermesin inşallah.