Kadın, erkeği tamamlayan bir varlık, tıpkı erkeğin kadını tamamlaması gibi.. Kadın fıtraten lâtif, nazenin yaratılmış. Doğduklarında bile erkek bebeğe nazaran kız bebek daha narin, daha ince görünümde. Vücut yapılarından tutun da seslerine kadar farklı. Öyleyse kadın yaratılış itibariyle incinmeye daha müsait, daha kırılgan bir varlık. Bu hassas ve nahif varlık korunması gereken bir mücevher gibidir. Fakat bu inceliğin, bu nahifliğin içinde inanılmaz bir güçlü yanı da var. Şefkat ve sevgi gücü.. Bu duygular erkeğe nisbeten daha güçlüdür kadında. Erkek yetişemez kadının bu gökyüzü misali, masmavi duruluktaki lâhutî şefkatine.

Bir de anneliği var kadının. Rabbim kendi şefkatinden bir damla koymuştur ana kalbine, onunla dünyalar sığar ana yüreğine. Bediüzzaman'ın da ifade ettiği gibi: "Hem şefkat pek geniştir. Bir zat, şefkat ettiği evlâdı münasebetiyle, bütün yavrulara, hattâ zîruhlara şefkatini ihata eder ve Rahîm isminin ihatasına bir nevî ayinedarlık gösterir.” (Mektubat, s. 43.)

İşte annenin, öyle engin bir gönlü vardır ki, tüm çocukları sever, şefkat duyar, dua eder; sanki kendi çocuklarıymış gibi. Dünyanın bir ucundaki çocuğun ayağına diken batsa; yüreği acır, kanar, sanki yanındaymış, kendi evladıymış gibi.

Ana yüreği kor ateş misali bir ömür boyu sevgiyle yanar, şefkatle tutuşur. Tıpkı bir buhurdanlık gibi tüter durur da anlayamazsın onu, içindeki derdini.

Ana, ser verir sır vermez. Susar da susar. “Aman yavrularım üzülmesinler!" der, her şeyi içine atar. Sızım sızım sızlar, kanar yaralı yüreği. Dili lâl kesilse de, gözleriyle konuşur, anlatır her şeyi.

Bir ömür evlâtları için didinir durur. Yemez yedirir, giymez giydirir. Benliğini ayaklar altına alır, yeter ki evladının yüzü gülsün. Bu hassas, her şeyden incinir yürek, çocuklarına gelince hiç gücenmez, gönül koymaz, darılma bilmez, karşılıksız sever onları.

Ummanlar gibi derindir ana kalbi. Tüm canlara hayat olan dalga dalga deniz gibi. Buram buram hasret kokar ana yüreği. Şefkat kahramanıdır ana. Bazen fedakârlıkta devleşir. Evlâtları söz konusuysa yapamayacağı şey yoktur annenin.

Yavrusu ana rahmine düştüğü andan, taa okul yılları, eğitim, evliliğine dek, dilinde dua, gözleri ufukta, bekler de bekler... Ömrü beklemekle geçer. Çocukları uzaklarda yaşarlarken, bilirler ki orada, çook uzaklarda bir ev var, sanki kale misali, o evde dağ gibi duran, yolları gözleyen bir ana..

Vefa ile, sevgi ile bayraklaşır analar...   

Ne zaman pencere kenarında evlat gözleyen bir anne görsem içim burkulur. Annelerin hasretle örülü kaderleri bu olsa gerek diye düşünürüm. Hasretle ve özlemle örülü kaderleri...