Yirmi iki yıllık AKP iktidarı sonunda yürütmenin yanısıra yasamanın ve yargının tek kişiye bağlandığı “tek kişilik ucûbe otoriter rejim”de ülkenin ekonomiden dış politikaya her alanda çöküşe sürüklenmesine karşı söyleyeceği sözü kalmayan “iktidar cephesi” yeni istismarlar peşinde.
Belli ki bütün istismarları tüketen “iktidar cephesi” kamplaştırma ve kutuplaştırma malzemesi olarak “yeni anayasa”yı ısrarla temcit pilâvı gibi ısıtıp piyasaya servis ediliyor. Her fırsatta “özgürlükçü demokratik anayasa”dan dem vuruyor; hatta “ekonomin düzelmesi, enflasyonun düşmesi” buna bağlanıyor,
Cumhurbaşkanı “Millete sivil bir anayasa borcumuz var” diyor; lâkin başta Meclis Başkanı ile bazı parti yöneticilerinin ikrarıyla ağır ekonomik bunalım, fahiş zamlar, yeni ek ağır vergiler altında inleyen halkın böyle bir gündeminin olmadığı ortada.
Bu hedefle uyduruk nevzuhur gündemler gürültüsünde gerçek gündemi gölgeleyen sun’i tartışmalar alevlendiriliyor, gündem saptırmasıyla kamuoyu manipüle ediliyor.
SAMİMİYETSİZLİK SIRITIYOR…
Adalet Bakanı’nın 177 maddeden oluşan ve bugüne kadar 19 kez değişiklikte 184 yerine dokunulan 82 Anayasasını “1982 model arabaya benzetip “protez anayasa” ifadesiyle “yeni anayasa”yı istedikleri tekrarından sonra Cumhurbaşkanı’nın yeni adli yılın açılışında “Türkiye’nin yeni bir anayasaya hazır olduğu” açıklamasının ve parti sözcülerinden Saray danışmanlarına iktidar mahfillerinin ısrarla “yeni anayasa” söyleminin maksadı bu.
Özetle, mevcut Meclis tablosunda “cumhur ittifakı”nın herhangi bir anayasa değişikliği için 400 milletvekilini bulması bir yana, referanduma götürülmesi için 360 vekili bulamaması karşısında ilk dört maddenin tartışılması ortaya atılıyor. Bunun da yetmemesi üzerine “yeni açılım” ve “çözüm süreci” pompalanarak DEM’in desteği deneniyor.
Çarpıcı olan, muhalefetin de yapay gündem tuzağına düşmesi. Saray iktidarınca ortaya atılan akıbetsiz tartışma ve polemik oyununa gelmesi.
Oysa herkes biliyor ki yürürlükteki Anayasadaki demokrasi, hukuk, temel hak ve hürriyetlere dair en basit esasları uygulatmayan iktidardakilerin “yeni anayasa” taleplerinde hukukun üstünlüğü, yargının bağımsızlığı ve tarafsızlığıyla demokratik meşruiyet kaygısı yok.
Zira Anayasanın 153. maddesine göre “kararları kesin olan” Anayasa Mahkemesi’nin “yasama, yürütme ve yargı organlarını, idare makamlarını, gerçek ve tüzel kişileri kesin olarak bağlayan kararları ile 90. maddesinde Meclis’in taahhüd ettiği “uluslararası sözleşmeler”in başında gelen AİHM’in “hak ihlâli” kararlarını uygulamayan iktidardakilerin “yeni anayasa” samimiyetsizliği her haliyle sırıtıyor.
ERDOĞAN’IN SİYASİ ÖMRÜNÜ UZATMA
Görünen o ki “iktidar cephesi”nin “yeni anayasa”da tek amacı, daha önce de defalarca halka karşı verilen “Allah ömür verirse son adaylığımdır”, “ben tükürdüğümü yalamam, son kez sizden oy istiyorum” sözüne rağmen, başta Anayasanın 101. maddesindeki “bir kimse en fazla iki defa Cumhurbaşkanı seçilebilir” açık hükmüne aykırı olarak “üçüncü kez” aday olan Cumhurbaşkanı’nın dördüncü kez aday olmasını sağlamak. Hatta “otoriter ülkeler”de olduğu gibi “ömür boyu seçilmesi”nin önünü açmak.
Bundandır ki 10 Ağustos 2014’teki seçimlerde ilk defa cumhurbaşkanı seçilen Erdoğan için YSK’nın Resmi Gazete’de yayımlanan 2018 seçimleri sonrası verdiği “mazbata”dan “13’üncü” ibaresi silinip “12’nci Cumhurbaşkanı” yazıldı.
İktidara yakınlığıyla bilinen araştırma şirketlerinin anketleriyle de AKP’nin tükenişte olduğu, “ekonominin düze çıkacağı” beklentilerinin tükendiği ve “Cumhurbaşkanı’nın sosyolojisinin eridiği” açık uyarılarına karşı “yeni anayasa” paravanında “otoriter rejim”i tahkimle Erdoğan’ın siyasi ömrünü uzatma kumpası kuruluyor.
“İç cephe” söylemleri, “açılım” iddiaları işin bahanesi…