Ebedi olan bu iki menzil insanı bekliyor ve gözlüyor. “İnsanın ebede uzanmış emelleri ve kâinatı ihâta etmiş efkârları ve ebedî saadetlerinin envâına yayılmış arzuları gösterir ki, bu insan ebed için halk edilmiş ve ebede gidecektir; bu dünya, ona bir misafirhanedir ve âhiretine bir intizar salonudur.”1

Ebede namzed olan insana, Cenab-ı Hak’kın layık gördüğü ve hazırladığı yer cennettir. Çünkü cennet insanın vatan-ı aslisidir. Ancak Rıza-i İlahi dairesinde, istikametli yani, sırat-ı müstakim üzere olan insan için Allah cennetini lütfedecektir. “İnsanın kalb cüzdanındaki letâif ve akıl defterindeki havâs ve istidadındaki cihazât tamamen ve müttefikan saadet-i ebediyeye müteveccih ve ona göre verilmiş ve ona göre teçhiz edilmiş olduğuna ehl-i tahkik ve keşif müttefiktirler.”2 Öyleyse insan, “cehennem gibi bir zindanı bulunan bir padişah-ı Zülcelal’in melaikeleri beni görüyorlar ve fenalıklarımı kaydediyorlar. Ben başıboş değilim ve vazifedar bir yolcuyum.”3 Şuurunu kazanmalıdır. Çünkü “Resul-i Ekrem Aleyhissalâtü vesselam ve umum peygamberler ve ehl-i hakikatin, her vakit dualarında en ziyade …“cehennemden bizi hıfz eyle!” demeleri gösteriyor ki; nev-i beşerin en büyük meselesi cehennemden kurtulmaktır. Ve kâinatın pek çok ehemmiyetli ve muazzam ve dehşetli bir hakikati cehennemdir ki; bir kısım o ehl-i şuhud ve keşif ve tahkik onu müşahede eder. Ve bir kısmı tereşşuhatını ve gölgelerini görür, dehşetinden feryat ederler. “bizi ondan kurtar derler!”4

Bu meselede de en güzel izahatları yapan üstad Bediüzzaman hazretleri, Risale-i Nur’da cehennemin tarifini şöylece yapmıştır: “Cehennem, hayr-ı mahz olan daire-i vücudun Hâkim-i Zülcelâl’inin hakîmâne ve âdilâne bir hapishane vazifesini gören dehşetli ve celâlli bir mevcut ülkesidir. Hapishane vazifesini de görmekle beraber, başka pek çok vazifeleri var. Ve pek çok hikmetleri ve âlem-i bekaya ait hizmetleri var. Ve zebani gibi pek çok zîhayatın celâldarâne meskenleridir.”5 Risale-i Nur, hem hapishane, hem zindan, hem zebanilerin meskeni, hem celalli ülke hem şerlerin biriktiği havuz, hem pislikleri yakan ve temizleyen bir fabrika olarak nitelediği cehennemin varlığının, ebedi yokluktan daha hayırlı olduğunu belirtmektedir. Şöyle ki; “Cehennemin vücudu değil korkutmak, belki sana cennetin lezzetlerini tam bildirsin ve senin ve hukuklarına tecavüz edilen hadsiz mahlûkatın intikamlarını alsın, sizi keyiflendirsin. Eğer sen dalalette boğulup çıkamıyorsan, yine cehennemin vücudu bin derece idam-ı ebediden hayırlıdır ve kâfirlere bir nevi merhamettir.6 Üstad Bedîüzzaman hazretleri Risale-i Nurda, cehennemin Cenab-ı Hakkın Celal ve İzzetine uygun bir dar-ı mücazat, yani ceza yeri olduğu; hem edepsizlerin tedibi için, hem raiyyetinin hukukunun muhafazası için, hem Cenab-ı Hak’kın izzetine ve gayretine dokunacak ve Şe’n-i merhameti hiç kabul etmeyecek muamelelerin cezası için, hem kâinattaki ali gayeler ve yüksek maksadları red ve tahkir ile mukabele eden ehl-i dalalet için, hem vehim ve heva tahakkümünden, nefis ve heves esaretinden kurtulamayanlar için daimi hapis ve zindan olduğunu belirtmektedir. Bu noktada cehennem bir caydırıcı unsur vazifesini de görmektedir. “Cennet ucuz değil; Cehennem dahi lüzumsuz değil.”7 ifadesi bu hakikati anlatmaktadır. Cehennemin yedi tabakası rivayet edilmiştir. Bunlar: Sair, Sakar, Cahim, Hutame, Lazı, Haviye ve Derk-i esfel’dir.

Üstad Bediüzzaman hazretleri Risale-i Nur’da zahirde cehennemden çok bahsetmemiştir. Fakat her daim küfür ve dalalette ve günahlarda manevi bir cehennemin varlığını bildirmiştir. Haram lezzetlerde bir nevi cehennemi halet olan elemleri göstererek cehennemin varlığını hatırlatmıştır. On birinci Şuanın sekizinci meselesiyle cehennemin hikmet ve mahiyetini, Onuncu Söz Haşir bahsi ile cehennemin ispatını, varlığını ve ebedi bir zindan olduğunu, Birinci Mektup ve bazı Risalelerde de cehennemin nerede olduğunu veciz bir şekilde beyan etmiştir. Cehennemden kurtulmak ve cennette buluşmak niyazı ile inşaallah.

Dipnotlar: 

1- Sözler 149,

2- age.149, 

3- şualar 354, 

4- age.365, 

5- age.361, 

6- Şualar361, 

7- Mektubat 7