Van’lı kardeşler 29 Haziran’da sizi Van’a bekliyor. Üstadımız Bediüzzaman Hazretleri ve bütün eslaf-ı izam için, diğer bütün ulema için için Mevlid-i Şerif okutulacak.  

Türkiye’nin en doğusunda bir eviniz var. Van sizi bekliyor. Üstad Hazretlerinin ilk dönem ayak izinin bulunduğu topraklar. Erek dağı, Çoravanis camii, Horhor Medresesi, Van Kalesi, Edremit kıyıları, Akdamar Adası sizi bekliyor. Hizan ilçesi, Nurs köyü… Bitlis... Sizi bekliyor. 

Bu topraklar Üstadı haykırıyor yüz yılı aşkın bir zamandır. Risale-i Nur’un doğduğu memleketler. 

Van’da güzel bir külliye yapılmış. Üstadın adına yakışır bir külliye. Siz hayırseverlerin katkısıyla. Her an misafir kalabileceğiniz, içinde risale okuyabileceğiniz, Erek dağına gidebileceğiniz, Edremit kıyılarını görebileceğiniz, Horhor medresesinde ders okuyabileceğiniz, Van kalesinde zor yamaçlarda Üstadın davası için dua edebileceğiniz müstesna yerler… Sizleri bekliyor.      

Tahir Paşa Konağı

Tahir Paşa Konağı da sizi bekliyor. Kalıntılarıyla… Sizi mesaj yağmuruna tutuyor. Size nurculuğun ilk haykırışı ile haykırıyor. Kırık dökük taşlar, âleme sesleniyor hala.

Bediüzzaman Tahir Paşa konağında kalırken, 1896’lı yıllarda, Tahir Paşa ona bir gazete getirir. Gazetede bir haber vardır. Habere göre, İngiliz Müstemlekat Nazırı Gadstone, Avam Kamerasında Kur’ân’ı eline alarak şöyle hitap ediyor: “Bu Kur’ân Müslümanların elinde bulundukça biz onlara hâkim olamayız. Ne yapıp yapmalıyız, ya Kur’ân’ı ortadan kaldırmalıyız veya Müslümanları ondan soğutmalıyız.”

Bediüzzaman bu müthiş haberi okuyunca, kalbinde bir feveran yükseliyor. Adeta kükrüyor: “Kur’ân’ın sönmez ve söndürülmez manevî bir güneş olduğunu ben dünyaya göstereceğim ve ispat edeceğim.”1 Diyor.

Evet Risale-i Nur’lar, Kur’ân’ın sönmez ve söndürülmez manevi bir güneş olduğunun dünyaya ispatı olarak, sonradan ortaya çıkıyor.      

Van Kalesinin Çığlıkları

Yıl 1899’a gelin… Van kalesinin çığlıklarını işitmeye çalışın…  Bunları buradan doğru duyamazsınız. Oralara girmeniz lazım. Şöyle Van kalesinin dibindeki Horhor suyundan bir için! Başınızı kaldırıp yukarıya, yekpare taş olan kaleye doğru bir bakın. Bediüzzaman’ın düştüğü yamacı görün. Oradan kalbinizi, kulağınızı iyice açın; Bediüzzaman’ın sesini işitmeye çalışın.

 İki minare yüksekliğinde Van kalesi… Sırf dağ gibi yekpare bir taştan ibaret. Bediüzzaman, yükseklerde gezmeyi oldum olası sever. Kalenin üst kısmında geziniyor. Kalenin yamacında bir in vardır. O inin kapısına doğru gidiyorlar. 

Birden ayağından kunduralar kayıyor. İki ayağı birden kayıyor. Tehlike yüzde yüz. Bediüzzaman yamaçta düşüyor. Tutunacak dal yok. 

Bediüzzaman kendisi anlatıyor: “Başkaca nokta-i istinad kalmadığı halde, büyük bir istinada basmış gibi üç metrelik bir kavisle o mağaranın kapısına atılmışım. Hem ben, hem beraberimdeki orada hazır arkadaşlarım, ecel gelmediği için sırf bir hıfz-ı İlâhî, harika bir imdad-ı gaybî telâkki ettik.”2 

Bediüzzaman burada yazmıyor; ama o esnada ağzından “Davam!” çığlığı dökülüyor. Metinde geçen imdad-ı gaybî ifadesi ile anlatılan da, bu esnada kendisini Hazret-i Abdülkadir Geylani hazretlerinin gaybî olarak tutmasıdır. 

Rahmetullahi aleyhim ecmain.      

Dipnotlar:    

1- Bilinmeyen Taraflarıyla Bediüzzaman Said Nursi, s. 84

2- Sikke-i Tasdik-i Gaybî, s. 189