Ama esas tanışmamız, onun yirmi beş sene kadar evvel Bursa’ya taşınmasıyla oldu. “Hoş âmedî” için evini aradığımda kendisiyle değil, Ayşegül kardeşimle konuşmuştum. Abdullah kardeşi sorduğumda; “kızıyla, geziyorlardır abi” dedi. Meğer kendi MS hastası imiş, ondan dolayı, fazla dışarı çıkamıyormuş.

Bursa’ya geldiklerinde, ailece ilk görüşmeyi yapanlardandık. Birbirimize gider gelir, bazen de mesire yerlerine de birlikte giderdik. Ayşegül kardeşimiz çok mütevekkil ve sabırlıydı. Hâlinden fazla şikâyetçi olmazdı. Her karşılaşmamızda, “Nasılsın Ayşegül?” dediğimde, “Şükür abi” derdi. Normalde, basit bir baş ağrısı olan bile “hastayım” diye cevap verirken, o sürekli şükür içindeydi.

Bizim hanımla da samimî olmuşlardı. Bir de, bizim baldız da aynı hastalıktan muzdarib olduğundan, hanımla beraber hastalık dertleşmesi yaparlardı. Bizim hanım da onu kardeşi gibi severdi. Birbirleri ile görüşür, gider gelirlerdi.

Bir müddet önce hastalığı biraz ilerlemişti. Abdullah kardeşimizden hep haberini alıyorduk; selâm yolluyor, dua ediyorduk. Uzaktan da olsa takip ediyor, rahatsız etmemek için evine gitmiyorduk. O da zaten dışarı çıkamıyordu.

Abdullah kardeşim de, maşâallah, kaç sene onun hastalığı ile alâkadar olup her türlü bakımını yapıyordu. Çok sevap almıştı.

Son olarak geçtiğimiz ay yoğun bakıma alınmıştı. 3.10.2024’de vefat haberi geldi, çok üzüldük. Allah, Ayşegül kardeşimizi çektiği sıkıntılara mukabil Cennetiyle mükâfatlandırsın inşallah!

Allah, Ayşegül kardeşime, binlerce rahmet eylesin, makamı, mekânı Cennet olsun! Başta Abdullah kardeşimiz ve kızı Merve olmak üzere hepimizin başı sağ olsun!