Kimin sûretinde imtihanın verdiği güç, kiminde bıraktığı tecrübe veya kimisinde imtihanın altında kalmış omuzlar ve vicdanlar. Bence burada sorulması gereken soru şu “neden?” Neden kimimiz başarılı bu sınavda, kimimiz ezilmiş bu yükün altında. Hep demiyor muyuz halbuki “Allah insanı kâinata halife olarak göndermiştir. Allah insanı eşref-i mahlûkat olarak yaratmıştır. Varlıkların en şereflisi. İşte sıkıntı tam da burada başlıyor. İnsan bulunduğu konumu koruyamıyor. Hayatta öyle çukurlar var ki, insan her an birisine düşme tehlikesi ile karşı karşıyadır. Bu çukurlardan biri “carpe diem” safsatasıdır. Yani insana anı yaşa, ölümü düşünüp zevkini kaçırma, geçmişi düşünüp ders çıkartma, hayvan gibi “serbest!” ve “hür!” yaşa düşüncesini telkin ediyor. Halbuki kendisini aklı ve seçimleriyle hayvandan ayrı tutan insanoğlu bir raddeden sonra hayvandan aşağı bir rezalete düşürüyor. Üstadımız Bediüzzaman Said Nursî çok net cevap vermekte Asayı Musa eserinde:

“Hayvan gibi olamazsın. Çün-kü, hayvanın mazi ve müstakbeli yok. Ne geçmişten elemler ve teessüfler alır ve ne de gelecekten endişeler ve korkular gelir. Lezzetini tam alır. Rahatla yaşar, yatar, Hâlıkına şükreder. Hattâ kesilmek için yatırılan bir hayvan, bir şey hissetmez. Yalnız bıçak kestiği vakit hissetmek ister; fakat, o his dahi gider, o elemden de kurtulur.”

Burada ilgimi çeken insanda hayvanın yaşama şeklini düzeltişi. İnsanın özendiği şey hiçbir şey düşünmeden, mesuliyet almadan yaşamak, fakat onlar (hayvanlar) Hâlıkına şükrederler demekte. Rahat ve zevk içinde yaşayabilmelerinin sebeplerinden biri. Yani insanın özendiği şey hayvan değil, olmak istediği şey. Artık o her neyse.

Allah cümlemize, aklımızı imanla başımıza almayı nasip etsin. Amin.