Kur’ân’ın günümüze bakan âyetlerinin tefsiri olan Risale-i Nur’da bu âyetin hem Risale-i Nur’a, hem “ölü iken” yani “meyten” kelimesiyle Risale-i Nur müellifi Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’ne işaret eden yönleri 1. Şuâ’da verilmiştir.

“Meyten” (Ölü iken) kelimesi tenvin ve nun sayılmak cihetiyle beş yüz ederek Saidü-n Nursî adedi olan beş yüze tevafuk ediyor ki, Said Nursî meyyit (ölü) hükmünde idi, Risaletü-n Nur ile ihya edildi, hayat buldu.”

Yine bu âyet, Bediüzzaman Hazretleri’nin 1. Dünya Savaşı’nda cephede savaşırken maddî ve manevî ölümden harika bir tarzda kurtulması; felsefeden ve gafletten gelen manevî ve şiddetli bir ölümden kurtulması ve Kur’ân’ın ab-ı hayatı ile taze bir hayata girmesi tarihlerine işaret etmektedir.

Bu âyetin Risale-i Nur tercümanı Said Nursî’yi “meyyit” olarak göstermesinin bir hikmeti şöyle izah edilmiş: Ölümün muammasını ve tılsımını Risale-i Nur ile o açmıştır. Kabrin karanlık bir kuyu olmadığını, yokluğa, hiçliğe gitmek olmadığını, o dehşetli, karanlık yüzünün arkasındaki güzel yüzünü keşfedip ispat etmiştir.

Hak yoldan çıkıp batıla sapanları, her gün manen öldükleri fani hayatta boğulmaktan kurtarmaya, ebedî saadetli olan yolu göstermeye çalışmıştır. İnkâr karanlıkları içinde, zehirli bal misali aldatıcı Dünya lezzetlerine itibar edenlere karşı ölümü gösterip o fani, zehirli lezzetleri yerle bir eder. Ölümü bir darağacından terhis teskeresine çeviren yalnız Kur’ân ve iman olduğunu ispat eder. Bu yüzdendir ki, ölüm hakikati Risale-i Nur’da geniş bir yer bulmuştur.

Yine bu âyet cifir ve ebcet hesabıyla Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’ne hücum eden üç çeşit mevtin temas zamanını ve tarihini aynen göstermiş. (Ayrıntılarını okumak isteyen Şuâlar, 1. Şuâ’ya müracaat edebilir.)

Bu âyetin bir işareti de, bu tehlikeli zamanda, Risale-i Nur ile iman dairesine girenler tehlikede olan imanlarını kurtarıyorlar ve imanla kabre giriyorlar ve Cennete gidecekler diye müjde veriyor.