Zaho’da medresede okurken bir öğlen arası bizler istirahatte iken Türkiye’den Molla Tahir Şusi medresemize geldi ve dedi ki: Bediüzzaman Said Nursî’yi biliyor musunuz? Onu hiç gördünüz mü? Devamla dedi ki, onu mutlaka görmeye çalışınız. Şayet görme imkânınız olmaz ise onun eserlerini mutlaka okuyunuz. O günden sonra Bediüzzaman’ı görmek için içimden planlar kurdum.
Bir gün Molla Beşiré Baseyi’ye dedim ki “hocam Bediüzzaman’ın eserlerinden bana bir veya birkaç kitap getirebilir misin?” Hoca bana inşallah dedi. Bir zaman sonra Molla Beşir bana Üstad’ın eserlerinden Hutbe-i Şamiye ve Rehberu Şebbanı (Gençlik Rehberi) getirdi.
İlk fırsatta ikisini de okudum.
Bediüzzaman’ın bu iki eserini okuduktan sonra, Üstad’ı görme arzusu bende yapılması gereken farz bir iş gibi oldu.
Ben o zaman Mardin iline bağlı İdil ilçesi Yarbaşı köyünde fahri imamlık ve müderrislik yapıyordum ve 34 yaşındaydım. Bir öğlen namazı sonrası camimin camaatına ve talebelerime dedim ki, ben Bediüzzaman Hazretlerini görmek için Eskişehir’e gideceğim.
Eve gidip birkaç eşyamı aldım ve bir kamyonun kasasına binerek Mardin’e, oradan da Diyarbakır’a gittim. Diyarbakır’da Mehmet Kayalar’dan Bediüzzaman’nın kaldığı yerin adresini aldıktan sonra Diyarbakır’ın Ofis semtindeki tren garına gittim, trene binip ertesi gün Eskişehir’de indim.
Eskişehir’de saatçi Şükrü Yurttan’nın dükkanına gittim. Şükrü Yurttan’a Mardin’den Bediüzzaman Hazretlerini görmeye geldiğimi söyledim. Şükrü Yurttan ‘hoş geldin hocam lâkin Üstad Isparta’ya gitmiş. Dönme ihtimali olduğu için şimdilik Eskişehir’den ayrılma, sana bir otel adresi vereceğim. (Abdulvahid’in oteli)
Bediüzzaman Hazretleri geldiğinde yanına gelir sana haber vereceğim. Ama ben otele senin yanına gelmeden benden habersiz bir yere gitme dedi. Ben de tamam deyip dediği otele gittim. Tam yedi gün otelde kaldım yedinci günde baktım saatçı Şükrü Yurttan geldi. Beni aşağıdaki salona çağırdı. Salona indiğimde baktım saatçı Şükrü Yurttan ve iki adam daha oturuyorlar. Selâm verip yanlarına oturdum.
Şükrü Yurttan bana dönerek dedi ki Hocam bizim Üstadın kaldığı yer sivil polis ve istihbaratçılar tarafından 24 saat gözetim altındadır. Üstad’ın kesin talimatı var. Hizmetimize halel gelmesin, ziyaret için gelenler zarar görmesinler diye kimseyi yanına kabul etmiyor. İnd-i İlâhîde senin ziyaretin makbuldür. Allah mükâfatını verecektir inşaallah. Artık memleketine dönsen iyi olacak dedi.
Bunları dinledikten sonra tabiî ki çok üzüldüm. Ama yapılacak bir şeyin de olmayacağını anladım. Saatçı Şükrü Yurttan ve arkadaşları ayrıldıktan sonra ben de otel odasındaki bir iki parça eşyamı alıp tren garına gelerek Diyarbakır’a, oradan da Mardin’e geldim.
Molla Tahir bana dönerek dedi ki: ‘Bediüzzaman Said Nursî’de üç değişik haslet vardı.
1-Cesaret, 2-İlim. 3-Zühd.
Dedi ki; “biliyor musun Bediüzzaman Rus harbinde iken ne oldu? Üç öldürücü darbe ile yaralandı. Çok kan kaybediyordu. Ama ilerideki hizmetlerinden dolayı Allah ölümüne müsaade etmedi. Evet zahirde yaralanıyordu. Ve yaraları ağırdı. Ben her sabah namazında Bediüzzaman’a hususî dua ederim.
Bir de İmam Nevevî’ye de her sabah namazında dua ediyorum. Çünkü İmam Nevevî de Bediüzzaman gibi tüm hayatını İslâm davasına feda etmişti. O da Bediüzzaman gibi haksızlığı kabul etmedi, hediye almazdı ve evlenmeye dahi fırsat bulmamıştı.
Bediüzzaman asrın müceddididir. Görmek nasip olmadı. Takdir-i İlâhî. Bediüzzaman’ı çok seviyorum.” Bunları söyledikten sonra yüzündeki sevgi ve samimiyet görmeğe değerdi. 94 yaşında ki Molla Tahir Gül’den müsaade isterken elini öptüm elimi tutarak tekrar dedi ki “Bediüzzaman’ın eserlerini çok okuyun...”