Ferdî olmayan bir meslekteki fertlerin imtizac-ı efkârları (fikirlerin, düşüncelerin uyuşması, birleşmesi) yani tesanütleri meşveret ile olabilir. Zira haklı şûra ihlas ve tesanütü netice verir. O da ittihadı netice verir.
Üstad Bediüzzaman Hazretleri; “Bundan sonra her mes’elemizde emir, Risale-i Nur’un şahs-ı manevîsini temsil eden has şakirdlerin ve sizlerindir. Benim de şimdi bir re’yim var.”10 ifadeleriyle şahs-ı manevîyi nazara veriyor.
Sırat-ı müstakim taifesi; cemaat ruhundan çıkmış bir şûra ile hareket edip, harici tesîrâttan etkilenmeyerek; yani her söylenen sözün kalbe girmesine müsaade etmeyerek sağırca davranan, insan-ı kâmil ismine lâyık, metin ve sağlam bir şahs-ı manevî konumundadır.
O taifenin bu asırda çok sakîm yollar içinde mümtaz ve müstesna hâli, güneş gibi parlamaktadır. “Onların zulümat-ı beşeriye içinde elmas gibi parladıklarına işarettir ki onları taharri ve talep etmeye ve aramaya lüzum yoktur. Onlar, herkesin gözü önünde hazır olduklarını temin eden bir ulüvv-ü şana mâliktirler.”11
Mezkûr taifenin sair bir hâsiyeti de beşerî zulümata direnmek ve her şeye rağmen korkmadan şecaatle karşı çıkmaktır.
Ulüvv-ü şan ise şer’î meşveret olup, alınan kararların duyurulmasıdır.
Sırat-ı müstakimi bulduktan sonra istikameti muhafaza edememenin tehlikesine ise şöyle işaret ediliyor: “Ehl-i hidayet; hak ve hakikatın tesiriyle, nefsin kör hissiyatına kapılmayarak kalbin ve aklın dûr-endişane temayülâtına tâbi’ olmakla beraber, istikameti ve ihlâsı muhafaza edemediklerinden o yüksek makamı muhafaza edemeyip ihtilâfa düşüyorlar... Âhirete ait ve ileriye müteallik semerat-ı uhreviyeye ve kemalâta, kalb ve aklın yüksek düsturlarıyla müteveccih oldukları için esaslı bir istikamet ve tam bir ihlâs ve gayet fedakârane bir ittihad ve ittifak olabilirken enaniyetten tecerrüd edemedikleri için ifrat ve tefrit yüzünden ulvî bir menba-ı kuvvet olan ittifakı kaybedip ihlâs da kırılır ve vazife-i uhreviye de zedelenir. Kolayca rıza-yı İlâhî de elde edilmez.”12
Kanaatimizce insanların, bilhassa ehl-i İslâmın, hususan ehl-i imanın sırat-ı müstakimi bulması ve her meselede her zaman istikamet dairesinde kalması için Risale-i Nur’dan ders alması ve onun nuranî dairesine girmesi elzemdir. Zira “Bu hasta ve gaddar ve bedbaht asrın bela ve vebasından ve zulüm ve zulmetinden en mücerreb bir kurtarıcı, Risale-i Nur’un mizanları ve muvazeneleriyle neşrettiği nur olduğunu kırk bin şahid vardır. Demek Risale-i Nur’un dairesine yakın bulunanlar, içine girmezse tehlike ihtimali kavîdir.”13
Elhasıl: “Doğru ve istikametli yolu bulmak için daima Kur’ân’ın nurundan her asırda o asrın zulmetlerini dağıtacak ve istikamet yolunu tenvir edecek, Kur’ân’dan gelen nurlar olmakla ve bu dehşetli ve fırtınalı asırda o doğru yolu şaşırtmayacak bir surette gösteren başta şimdilik Risaletü’n-Nur tezahür ettiğinden...”14 Mü’min olan her insanın dalâlete düşmemek için sırat-ı müstakimin ana esasları olan hikmet, şecaat ve iffeti; hayatın her alanında uygulama zaruret ve mükellefiyet şuurunu, Risale-i Nur’dan kazanma lâzımı ve elzemiyeti ortaya çıkıyor.
“Ya Rab! Bizlere sırat-ı müstakimde istikamet ver ve bizleri bu yolda ve şahs-ı manevîde daim ve kâim eyle” (Amin).
Selam ve dua ile…
Dipnotlar:
10. Emirdağ Lâhikası-I, 167. Mektup.
11. İşârâtü’l-İ’caz, Fatiha Sûresi, s. 48.
12. Lemalar, 20. Lema, 3. Sebep.
13. Kastamonu Lâhikası, 74. Mektup.
14. Şualar, 1. Şua, 21. Ayet veya ayetler.