Asgarî ücretin çoğu çalışanlar için “normal ücret” haline getirildiği bir düzende, arttırılmış haliyle dahi Avrupa ortalamasının çok altında kalan ücrete yapılan artışlar kısa zamanda eriyor ve açlık sınırının gerisine düşüyor.

Asgarî ücretin de altındaki emekli maaşları ise ömürleri boyunca çalışıp hayatlarının son deminde biraz olsun rahat yüzü görme hayali kuran yaşlıları, insanca bir hayat için gerekli standartların çok altında kalan şartlarda ağırlaşan bir geçim sıkıntısı ile kıvrandırıyor.

Çalışanı ve emeklisiyle bu durumda olan aileler tasarruf edip bir köşeye üç-beş kuruş koyabilmek şöyle dursun, ellerine geçen parayla ay sonunu bile getiremiyorlar. Kirasıyla, mutfağıyla, faturalarıyla en asgarî harcamalarını dahi denkleştiremiyorlar.

Kredi kartı borçlarının asgarîsini ödeyip, kalanını, ödenmedikçe büyüyen faiz yüküyle daha da ağırlaştırmaları bunun sonucu. Ve bu durum dönem dönem sürekli tekrarlanıyor.

Biraz parası olanlar ise faize, dövize, altına, borsaya... yatırıyor. Çoğunluk için öncelikli hedef parasının değerini korumak ve olabildiği ölçüde de “kazanmak.” Ama bilhassa faizin haramlığına ilaveten, piyasaların çok belirsiz ve oynak olduğu bir ortamda risk ve tuzaklarla dolu alanlar bunlar.

Bir zamanlar tasarruf sahipleri için gözde yatırım alanlarından biri olan emlak da son dönemde devredışı kalmış görünüyor. Ev satışlarındaki düşüş bunun göstergesi. Özellikle ikinci el emlak piyasasında aylardır hiçbir hareket olmadığı ifade ediliyor.

Sebebi fiyatların iyice uçması mı; yoksa piyasayı ayakta tutan temel dinamik olarak, kira derdinden kurtulup başını sokacak bir ev almak için para biriktiren ve biraz da borçlanarak ev sahibi olmaya çalışan orta direğin tamamen silinmiş olması mı?

İktidar politikalarıyla zenginleştirilip paraya para demeyenlerin habire lüks konut ve rezidanslara yatırım yapması ayrı bahis.

İnşaatla ve TOKİ projeleriyle “yükselen” AKP iktidarının, 22. yılında tek adam rejimiyle memleketi getirdiği yer burası...