Resmî ideoloji okullara, basına ve resmî kurumlara hâkimdi, ama bütün gayretlerine rağmen ailelere nüfuz edememişti. 

Yüzyıllardır nesilden nesile devredilen inanç ve ahlak değerlerinin aileler kanalıyla yeni kuşaklara aktarılması, toplumu istedikleri şekilde dönüştürmeyi hedefleyen odakların hesaplarını bozuyordu. Bu yüzden aileyi tahrip projelerine yoğunlaştılar.

Bu mücadele hâlâ bütün şiddetiyle devam ediyor. Çağımızda medyanın korkunç boyutlar kazanan etkileme ve tahrip gücü, ne yazık ki, değerler eksenindeki direnişi en muhkem kalelerinde bile sarsıyor. Bu mücadelenin en büyük bedelini ise, sürüklendikleri değerler karmaşasında bocalayan ve debelenip duran nesiller ve onlarla birlikte bütün bir toplum ödüyor.

Birbiriyle çelişen ve çatışan telkinler arasında sıkışıp kalan gençlerin ruh sağlığı, muhakeme dengesi, davranış tutarlılığı bozuluyor. Hoşgörüden uzak, baskıcı ve dayatmacı bir ortamda insanların kendilerini ve sorunlarını özgürce ifade etmelerine de imkân verilmeyince, radikal ve aşırı tepkiler için son derece elverişli bir zemin ve atmosfer oluşuyor. Bu da uzlaşma ortamını yok ediyor, çatışmaları körüklüyor.

İster din eksenli, ister etnik kaynaklı, isterse laiklik odaklı olsun; bilumum provokasyonların münbit zemini işte bu kargaşa ortamı.Tek çıkış yolu ise, dayatmacı zihniyetin mutlak surette tesirsiz kılınmasından ve yanı sıra, nesillerin fıtrata uygun yöntemler kullanılarak insanî ve ahlâkî değerlerle donatılmasından geçiyor.

Üstad Bediüzzaman’ın ahlakla teçhiz edilmiş bir demokrasi ve hürriyet vurgusunu hayatın her alanına teşmil edip ısrarla tekrarlaması, bu gerçeklere dayanıyor.

Toplumun temeli olarak nitelenen aileyi tahkim etmek ve güçlendirmek için de adalet-meşveret-hürriyet üçgeniyle ifade edilen değerlerin ahlâk eksenli eğitim programlarıyla hayata geçirilmesi gerekiyor.