Cemil Er, uzun yıllar kalp yetmezliği ve ritim bozukluğu teşhisiyle tedavi görüyordu. Ebedî yolculuk hazırlıkları yaparken sarsılmaz inancını diri tutuyor, sabah namazından önce kalkıp okumalarını devam ettiriyordu.

Mahalledeki son Cuma namazına katılan Cemil Er  ile görüşen imam “Öyle içten öyle samimî bir musafaha yaptı ve öyle içten hocam seni seviyorum, hakkını helâl et! dedi ki... Anlayamamışım, meğer sadece gidiyorum demememiş, başka birçok şey söylemiş” diye anlatıyor.

Aynı günün akşamı ilçelerin katılımı ile umumî ders yapılıyor. Bu kez Cemil Ağabey erken gidiyor işe  erken başlıyor hâl hatır derken herkesle karşılıklı latifeler, şakalaşmalar, musafahalar yapıyor.  

Bu kez geç ayrılıyor, son yolculuğa gider gibi...

Cennet hayatı olan evine artık varmak istiyor, misafiri bekletmek olmaz. Son saatler huzur-u kalp ile ihtirahate çekiliyor. Gecenin karanlığında tüm hazırlıklar yapılmış hâlde...

Son bir hazırlık cenaze, cemaat toplanacak, hasbihaller, musafahalar yapılacak... Duaları da sırtlayıp yola çıktın Cemil Abi!

“En esaslı ve en sarsılmaz ve her zaman bana dersimi tazeler gibi” Er ailesinde pusulası olmuş. Babası Yılmaz Er ağabey (merhum) olsun, annesi Cemile teyze olsun (merhum) yine, yine İbrahim Er abi (merhum) olsun, muhtereme eşi olsun... Cemil abinin eşi olsun, Rabia abla olsun... Hastaya her daim refakat etmek zor, Allah kendisinden de hususan razı olsun. Er’lerin evleri sofraları da gönülleri de her daim açık olmuş, infak edercesine... Dünya namına endişeleri olmamış müstesna insanlar... Allah gönüllerine göre ahiret yurtlarında abad olanlardan eylesin!

Ne diyelim! Cemil Abi, yüreğimiz çırpınsa da ismini anarken, geleni olmayan yolları gözlerken, giderken de hizmet ederek bize örnek oldun. Allah tüm ölülerimize rahmeti ve merhameti ile muamele eylesin. Ahiret yurdunda Cemil Abiyle birlikte hepimizi abad olanlardan eylesin, Cennette buluştursun. Aileye ve tüm sevenlerine Allah sabırlar ihsan etsin. Amin.