O akşam, bir parça devlet ve tarih tecrübesi olanların “böyle darbe mi olur” dediği ve “bu teşebbüs galiba başarısızlığa endekslenmiş” diye düşündüğü türden gariplikler yaşandı. “Cuntanın içinde kimler çift taraflı oynadı” sorusunun cevabını galiba hiçbir zaman tam olarak öğrenemeyeceğiz. Geçelim.

“Başarılsa idi ne olurdu” sorusu halen de belirsizliğini koruyor. Zira darbecilerin kimliği ve amacı gibi hususlar somut deliller yardımıyla ve ciddiyetle ele alınamadı. TBMM Darbeleri Araştırma Komisyonu’nun başta samimi görünen gayretleri dahi menhus ellerce yönetilen bir el tarafından akim bırakıldı.

İlk birkaç günde yoğunlaşan, darbeyi engellemek ve sokakları/meydanları demokrasi adına sahiplenmek gibi eylemler, ilk günlerde, bir tür “demokrasi şöleni” gibi görüldü. Ama sonra bunun da bir şeyleri perdelemek için planlanmış “operasyon işi” olduğu şüpheleri doğdu ve kuvvetlendi.

Zira aynı günlerde başlayan “cadı avı” ve KHK damgalamalarıyla adalet yerle bir edildi. Önceden hazırlanmış binlerce ve hatta yüzbinlerce kişilik listeler ve önceden oluşturulmuş deliller hızlıca devreye sokularak “cemaat eşittir terör örgütü” hatalı formülü ile ve “bile bile lades”le bir kitlesel hukuksuzluk süreci başlatıldı.

Yeni Asya meşveretle belirlediği yayın politikası kapsamında bu hukuksuzluklara da itiraz etti. “FETÖ” kelimesini kullanmama prensibini benimsedi.

Adalet ve hürriyet artık iyice “WANTED/ARANAN” haline getirildi. Biz konu ile ilgili o dönemde yazdıklarımızı derleyip bu isimle ve bu kapakla kitap yaptık. İbrahim Özdabak kapak tasarımını yaptı ve karikatürleriyle süsledi. Yeni Asya Neşriyat bastı. Çeşitli çevrelerin teveccühü, doğru bir şey yaptığımızı ve en azından tarihe not düştüğümüzü gösterdi.

Aynı sürecin bir sonucu olarak, Anayasaya ve insan haklarına açıkça aykırı ve aslında gereksiz OHAL KHK’leriyle devletin düzeni bozuldu, çivisi çıkarıldı, bilhassa ABD’nin istediği “tek adam rejimi”ne geçildi. Bugün siyaset bu girdaptan çıkabilmek için çırpınıyor.

Aslında bu süreç Ergenekon davaları ile başlamıştı. O dönemde basın ve yargı eliyle yapılan hukuksuzluklara Yeni Asya ve yazarları karşı çıkmıştı:

Risale-i Nur’dan deliller yardımıyla hukukun içinde kalınması gerektiğini ve aksi takdirde bu işin bir tür kan davasına dönüşeceğini ve “mukabele-i bilmisil kaide-i zalimanesi”nin işleyeceğini, zulmedilenlerin de ellerine iktidar geçirdiğinde masumlara zulmetmeye başlayacağını yazıp söylemişti.

Maalesef tahminler gerçek oldu ve 15 Temmuz öncesinde, yani olayın “hükümet cemaat çatışması” olarak tarif edildiği dönemde başlayan entrikalı işler 15 Temmuz sonrasında Sarayın ve Saray kontrollü yargının da açıktan alet edilmesiyle kitlesel bir zulme dönüştürüldü. AİHM kararları ortada.

Sivil kalmak yerine devletle içli dışlı olmayı seçen ve bu sebeple ve bu sayede hormonlu büyümüş olan ve zaten bozuk olan genetiği de bu sırada iyiden iyiye bozulmuş olan “cemaat” bu vesileyle Türkiye’den sürüldü.

Kaçarak gidenler ve daha önceden yurt dışında olanlar şimdi ne yapıyorlar, ileride ne yapacaklar, nasihat kabil midir, “bir musibet bin nasihatten iyidir” kuralı kendilerine işler mi, işledi mi? Bunlar ayrı konu ve bizim temennimiz, iyiniyetlilerin Risale-i Nur’daki sivil ve nurani hizmet prensiplerini samimiyetle edinmeleri.

Kalanlardan damgalanmış olanların ve kendilerini gizleyenlerin gelecekte nasıl bir tavır takınacağı da ayrı bir konu. (Ortaya çıkacak tabloyu, bilhassa “gizlenerek yaşamanın psikolojik ve sosyolojik sonuçları” çerçevesinde okumak lazım.)

Ama bu hadisenin Türkiye’de ve hatta coğrafyamızda sivil din hizmetlerine verdiği zararı görmemek için kör olmak bile yetmez.

Devleti elde ettiğini zanneden ama devletçe ele geçirilip neredeyse zombiye dönüştürülen AKP’nin entelektüelleri ise sadece şaşkın ve suskun.

Ders alabilirsek ne mutlu