“Ah, ah! Hürriyet! Çok nazlı çok pahalısın. Namık Kemal aradı; bulamadı.

Ne efsunkâr imişsin, dedi. Orhan Veli (bile) gördü; esaretin kara yüzünü de: 

”Kelle fiyatına hürriyet;

Esirlik bedava…”yı esir ruhlara kazımak istedi ama nafile! 

İnsanın en vazgeçilmezi hürriyettir de bunun farkına bile varmadığımızı kimler söylesin?! 

O zaman insanlık tarihi esaret ve hürriyet tarihinden başka nedir ki Selim Ali!

Gün yüzü görmedi; azıcık düşünenler.

Okumaktan gözlerine perde inen “Bu Ülke”nin yazarı, düşünenlerin kuduz köpek gibi kovalandığını diyecekti.

Ahmet Haşim, bu işlere pek bulaşmadı.

Melâli anlamayan nesle âşina değiliz, diyerek hâlden anlamayanların cehennemini anlatılıyordu. Esaret zincirinin pasıyla, ağır-lığıyla uğraşmanın zorluğunu belki de böyle anlatacaktı! Hep kaçmak istedi insanlardan. 

Yahya Kemal, rüzgârların hürriyetine imrendi.

Esaret varsa bir yerde; insan/lık nerde       Bilgin Abi?

*

Hür olunca zaten konuşuruz Selim Ali de… konuşmadan da Hürriyet Meydanı’nı bulamayız. 

Ha, ah; çok da aradığımız söylenemez hürriyeti. Netameli, mesafeli, kesafetli, derinden ve gece gün mesai isteyen işlerin başında geliyor.

Niye böyle?

Hürriyet yoksa suçlular, hırsızlar, kanunsuz-lar, haksızlar, hukuk kaçkınları gibi aklına gelenlerin oyun alanı olur dünya. Hürriyet geldiğinde bu sayılanlar ve gibiler yerini (insanlığa) bırakmak zorundadır. 

Ve tek tek hesap vermeye davet edilirler. 

Yoksa Namık Kemaller zindanlarda çürür, ölür. 

Artık ülkeyi terk eden edene mi dersin, -bırakırlarsa- köşesine çekilenler mi, susanlar mı, pusanlar mı… 

Selim Ali! Hürriyetin öldüğü yerlerde çiçekler açmaz, kuşlar uçmaz. Gördüklerin hayaldir, rüyadır, sanaldır, göstermeliktir. 

Güneşin doğduğunun, ayın, yıldızların gülümsediğinin, güllerin kokusunun farkında olmazsın. 

Hürriyet aşkın ilk adı diyordu Bilgin Abi.