Ana fikri şuydu: Özelleştirme ve devleti küçülterek hantallıktan kurtarma iddiasıyla yola çıkıp milleti ikna ederek iktidar olan eski AK Parti gitti ve yerine eli delik AKP geldi. Ki bu “delik el” Hadislerde deccalin alamet-i farikasıdır.

Yeni AKP’nin devleti her yönden büyüttüğünü zaten bilmeyen kalmadı. İsrafın ve kamu maliyesindeki kara deliklerin haddi hesabı yok.

Ama geçen günkü şu hadise gösterdi ki, AKP, devleti “eli öpülecek devlet” olarak da büyütmüş!

MHP Lideri Devlet Bahçeli 15 Temmuz darbe girişiminin sekizinci yılı dolayısıyla Ankara’nın Gölbaşı ilçesinde bulunan Polis Özel Harekât Başkanlığı’nı ziyaret etmiş ve Başkan Süleyman Karadeniz karşılama sırasında Devlet Bahçeli’nin elini öpmüş.

Tahmin edileceği üzere el öpme fotoğrafı sosyal medyada hızla yayıldı ve haklı-haksız tepkilere de sebep oldu.

“Ne var bunda, hürmetini böyle göstermiş” diyen de oldu, “gizli iktidar MHP’de olduğuna göre memur amirinin elini öpmüş sayılır, normaldir” diyen de…

En ilginç tepkilerden biri, CHP Genel Başkanı Özgür Özel’in, “Sen devletin polisi olmayı yanlış anlamışsın. Yanlış devletin eline sarılmışsın.” sözüydü.

Biz de bir hatırayla katılalım.

Bir arkadaşımız yıllar önce Ankara Gazi Mahallesinde çocuğuyla bayram namazına gidiyor. Aynı safta Devlet Bahçeli ve ekibi de var. Çıkışta çocuğuna “sen de öp oğlum” diyor ve çocuk Bahçeli’nin elini öpüyor. Ama harçlık filan hak getire. Bunun üzerine tanıdığı genel başkan yardımcısına “diğer liderler bayramlarda çocuklara harçlık vermeyi alışkanlık haline getirmiş, sizinki neden böyle yapmıyor” diye sorunca aldığı cevabı tahmin edebilirsiniz…

El öpmek milletin bir geleneğidir. Büyüklerin ellerinden, küçüklerin gözlerinden öpülür.

Ama devlet bürokrasisinin gelenekleri arasında el öpmek de “el etek öpmek” de yoktur.

Gerçi tek parti dönemi CHP’sinin anlatıldığı bazı hatıralarda ve haber metinlerinde “Gazi Hazretleri”nin elini öpen bazı vatandaşlardan bahsediliyor ama o CHP’ye hem bugünkü CHP hem de eski AK Parti neredeyse düşman.

Saray’a damat olmayı istediği ama başaramadığı düşünüldüğünde, saraylıları sürüp “tek adam” haline geldikten sonra, M. Kemal’in el öptürmesi de garip sayılmaz.

Dolayısıyla devlet geleneği açısından padişahlık ve tek parti dönemi ile demokratik cumhuriyet dönemi iki zıt kutbu temsil eder.

Gerçi sonrasında Özal ve Demirel gibi bazı devlet büyükleri de zaman zaman el öptürmüşlerdir ama hiçbiri, “bürokratın siyasetçinin elini öpmesi” nevinden değildir.

İşte şimdiki AKP, son on senedeki icraatıyla, bu iki zıt kutuptan birine geçti ve Türkiye’yi de o şatafatlı saray karanlığına sürüklemeye çalışıyor.

Dolayısıyla bu tartışma; net padişahlık dönemini ve “adı cumhuriyet” olan tek parti padişahlığı dönemini yeniden gündemimize getirmiş oluyor.

Bakanların istifa edemeyip görevden affını dilemesine ve bu dileğin kabul ya da reddedilmesine dayalı Osmanlı Sarayı kulluk düzeni, AKMHP sayesinde geçilen ve adına Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi denilen ucube ile yeniden Saraylarımızın alışkanlığı haline getirilmeye çalışılıyor.

Bu yeni düzen sevenlerine hayırlı olsun. Biz sevemedik, sevemiyoruz, sevemeyeceğiz. İstemiyoruz. Alışmayacağız!

Biz hizmetkâr devleti istiyoruz...