Hz. Ali artık evlilik çağına gelmişti. Akrabaları, yakınları baskı yapıyordu:
“Git ve Fatımayı kendine iste.” diye.
Fakat Ali bu durumdan hicap ediyordu. Ayrıca Peygamber’in (asm), Hz. Fatıma’ya gelen bazı talipleri reddettiğini de duymuştu. Aslında karşısındakini hiç kırmadan red cevabı vermişti Peygamber Efendimiz (asm):
“Onun hakkında bir hüküm verilmesini bekliyorum.” demişti.
Hz. Ali, bu düşünceler içindeyken, Hz. Ömer ve Hz. Ebu Bekir’e danıştı. Peygamber dostları, Hz. Ali’nin düşüncesini çok makul bulmuşlardı. Ve Peygamber’e gitmesi konusunda onu yüreklendirdiler. Ve nihayet Hz. Ali, utana sıkıla Peygamber’in huzuruna çıktı. Peygamber Efendimiz (asm):
“Buyur ya Ali, hoş geldin. Sıkıntın nedir?” buyurdu.
Hz. Ali:
“Hz. Fatıma’yı istemeye geldim!” dedi.
Peygamber Efendimiz (asm):
“Merhaba ve Ehlen!” buyurdu.
Hz. Ali cevabı pek anlayamamıştı. Ama olumsuz bir cevap almadığından da emindi. Fakat Peygamberimiz (asm) yine de Cenâb-ı Hakk’ın bu meselede ki hükmünü bekliyordu. Ve nihayet beklediği hüküm geldi:
“Hz. Fatıma’yı, Hz. Ali’ye nikâhla!”
Efendimiz (asm) bu ilâhi fermanı sevinç ve huzurla karşıladı. Artık bunu Fatıma’ya bildirme vakti gelmişti. Allah Resulü, kızı Fatıma’nın yanına gitti. Ve kızların diri diri toprağa gömüldüğü Cahiliye devrinde, o kızına fikrini sorarak, İslâm’ın üstünlüğünü bir kez daha gösterdi: “Kızım! Amcanın oğlu Ali, seninle evlenmek istiyor. Ne dersin?”
Hz. Fatıma’nın yüzü kızardı, başını öne eğdi. Ve cevap vermedi. Aslında bu kabul ettiğini gösteriyordu. Fakat Peygamber Efendimiz (asm) Fatıma’dan tam bir cevap istedi: “Ey kızım! Vallahi, ben seni herkesten daha âlim, daha faziletli, daha ahlâklı biri ile evlendiriyorum. Allah’ın senin için seçtiği iki kişiden razı değil misin? Bunlardan biri baban diğeri ise eşindir.”
Hz. Fatıma’nın hâlâ başı önde, gözleri yerde, fakat yüzünde bir tebessüm vardır. Ve sonunda cevabını verir:
“Allah ve Resulünün razı olduğu kişiye bende razı oldum!”