Hz. Ömer (ra), Rumların üzerine bir askerî birlik gönderdi. Bu birliğin içinde Abdullah b. Huzafe’de (ra) vardı. Rumlar onu esir alarak Krallarının yanına götürdüler ve:
“Bu adam Muhammed’in ashabındandır.” dediler.
Kral, Abdullah’a (ra) yaklaştı ve aralarında şöyle bir konuşma geçti:
“Şimdi seni kendime ortak yapsam, Hıristiyan olur musun?”
“Beni kendine ortak yapmak değil, bütün Hükümranlık ve saltanatını bana  devretsen yine de ben dinimden dönmem!”
“Öyle ise seni öldürürüm!”
“Sen bilirsin.”
Bunun üzerine Kral, Abdullah’ın (ra) çarmıha gerilmesini emretti. Fakat atıcılara: “Ona ok atarken isabet ettirmeyin ve her atışınızda tekrar Hıristiyanlığı teklif edin.” dedi.
Kralın dediğini yaptılar. Fakat yine de Abdullah (ra) Hıristiyanlığı kabul etmedi. Üstüne üstlük yüzünde küçük bir korku emaresi bile görünmüyordu.
Sonra kralın emriyle bir kazana su koyarak kaynattılar. Ve bir Müslüman esiri dininden dönmediği için Abdullah’ın (ra) gözleri önünde kazana attılar. Daha sonra Abdullah’ı (ra) kazana yaklaştırdılar. Tam atmak üzereyken Abdullah (ra) ağladı. Bunun üzerine onu atmaktan vazgeçerek durumu krala bildirdiler.  Kral, Abdullah’a:
“Artık Hıristiyanlığı kabul edersin her halde.” dedi
Abdullah (ra):
“Ben korktuğum için ağlamadım. Beni o kazana atsanız beş dakikada ölüp gidecektim. Ama ben arzu ederdim ki vücudumdaki kıllar sayısınca can taşıyayım da, her gün birini Allah yolunda feda edeyim…” dedi.
Kral, Abdullah’ın bu kararlılığını görünce şaşırdı, dininden döndüremeyeceğini anladı, onu da arkadaşlarını da serbest bıraktı. Abdullah (ra) Medine’ye döndüğünde, Ömer (ra), onu görür görmez yerinden kalkarak başından öptü.