Dost dost diye nice nicesine sarıldım

/ Benim sadık yârim kara topraktır/ 

Beyhude dolandım ey yar boşa yoruldum/ 

Benim sadık yârim kara topraktır kara topraktır.

*

Kara toprak sadece, ölünce gidilecek bir yer veya mezarlık değildir. Anadolu tabiriyle toprak; vatan, oba, ocak, hasret ve berekettir. Bir ekene binlercesinin verildiği ve hayatların başlayıp bittiği yerdir. 

Toprak; yaratılış, dönüş, rızık ve nimettir. Rahmet olur, şifa olur, sırdaş olur ve yeri geldiğinde ebedî istirahatgâh olur bize.

 Yurt ve yuvadır. Can veren, yeşerten, ölürsek şayet mezarımıza fidan dikersek tohum ve topraktır...

Belki de “sevdiklerimizi aldığı için güzel kokar toprak” mısralarında dillendirildiği gibi, yağmur sonrası toprak kokusu dünyadaki en saf ve huzur dolu bir koku bırakır dimağımıza.

 Veysel, “Benim sadık yarim kara topraktır” derken sanki Anadolu irfanıyla görmüş kara toprağın dosttan öteye olduğunu.

*

Peki, susayınca çağlayanın sesi, ekmeğin yoksa ekmeğin “akça mayası” olabilecek dostlarımız var mı? 

Yahut biz yarenlerimiz ile ne kadar dostuz? 

Galiba insanı hayata bağlayan en güzel ve en sağlam duygulardan biridir, dostluk...

 Öyle ki; bir dostla sohbet etmek, insanı hayata karşı sağlam iradeli ve dirençli yapar. Hakikî dost, hem ufuk açar hem de pozitif bir bakış açısı sağlar. Çünkü sohbetler önyargısız, şartsız ve içtendir. Yine hakikî dost, omuzundaki akrebi söyleyebilecek bir özeleştiriye sahiptir. Art niyetsizdir.

*

“Dostluk tutunmaktır, hatırda tutmak ve hatır tutmaktır” der, Prof. Kemal Sayar.

Sait Faik Abasıyanık ne kadar samimî dile getirir; “Dünyada dostluk vardır be! O da ölmedi ya!” diye. 

Zira, gerçek dost olmayanlar hatalarımızın bir an önce deşifre edilmesini bekler ve bu konuda öylesine acımasızlar ki. Yere düştün mü, gömülmeni beklerler. Kötü dostla işimiz yok. Bu yüzden bu bahsin dışında tutuyorum. 

Hz. Mevlânâ’nın dediği gibi; 

“Akıllı kimse bizim can dostumuzdur, onun rüzgârı ve ruhu bize ruh ve fesleğendir. Akıllıysan bir akıllıyla arkadaş olup ona danış, onunla dost ve sırdaş ol! Bir akıl, başka bir akılla saf olarak dost olursa, her an arada muhabbet artar. Yarın bozuşmak istemezsen akılla, akıllıyla dost ol.” 

Akıllıyla dost olmak, meselenin özünü oluşturuyor.

 Yunus, çağlar öncesi kulaklarımıza şöyle fısıldıyor;

 “Ben dost ile dost olmuşam kimseler dost olmaz bana/ 

Münkirler bakıp gülüşür selâm dahî vermez bana/ 

Ben dost ile dost olayım cânımı fedâ kılayım/ 

Ölmezden evvel öleyim dünyâ bâkî kalmaz bana.”

Evet, dostluğun özünde sıkı bir bağ ve uhuvvet vardır. Denilebilir ki, uhuvvet dostluğun çimentosudur. Olmazsa olmazıdır.

*

Dostluğu sadece fertle sınırlamak doğru olmaz. 

İnsan ne ile yaşarsa, yaşadığı unsurlarla birlikte dostluk kurar. 

Meselâ, inandığı fikirlerle dostluk kurar. Tarihi ile dosttur. Yaşadığı topraklarla hemhaldir.

*

Son olarak;  en vefalı, en iyi dost kimdir sorusunun cevabına gelelim; amelleridir, amellerimizdir.

 Bizi hiçbir zaman yarı yolda bırakmaz, ebedî âleme intikal ettiğimizde yolculuğumuzun sonuna kadar hep bizimle beraber yola revan olur.

Tıpkı Mevlânâ’nın dediği gibi: 

“En vefakâr dostun amellerindir. Onlar seninle beraber mezara girerler. O, yol gösterici Peygamber (asm) buyurmuştur ki, ‘Amelden daha vefalı bir arkadaş yoktur. Amelin iyiyse o sana dost, kötüyse kabrin içinde bir yılan kesilir’.”

*

Hakikî dostlarımızın kıymeti; kendi kıymetimizi bilmekten geçer.