Mezaristan mahallinde öbek, öbek insanlar,
Duyuluyor oralardan yüksek sesle, Kur’ânlar.
Ustalıklar konuşmuş, kondurulmuş nice mezar,
Merak edip atıyorum, cümlesine, bir nazar.
Bazıları, servilerin gölgesinde yatıyor,
Bazıları, ötekinin, ensesinden bakıyor.
Birçoğunun rengi aynı; beyazın da beyazı,
Mermerlere nakşedilmiş yüzlerce farklı yazı.
Kimisinde, hüzün kokan hasret dolu mersiye,
Bazısında lâfügüzaf, abartılmış methiye.
Hünerleri, levha ile baş taşına çakılmış,
Rütbelerin tamamıysa, varıp kabre takılmış.
Kimileri kederlenmiş, ağıt yakmış yârine,
Nâmudatlar ağlamaklı, ah eder, ağyarine.
Bir Fatiha, mevtaların, dertlerine devâdır,
Esasında, mübrem olan, gösterilen vefâdır.
Şu âsûde mezarlara hayret ile bakınca,
İmrenmemek mümkün mü ki, salihlerin ardınca.
Yamaçlara serili, yemyeşil bir alan gördüm,
O mahalli mesken tutup, yatmak istedi, gönlüm.
Malûmunuz; yaşıyorken asla “öleyim” denmez,
Hangi zaman gelir, ecel, göç edilir bilinmez.
Kim bilir; buralara kimler geldi, kimler girdi,
Nice servet, nice şöhret onlara yüz çevirdi.
Makbul olan; adam gibi hayat sürerken ölmek,
Mümin kula yakışacak bir amelle gömülmek.
Müslüman’ın kalbindeki en birinci gaile,
İman ile varabilmek, girebilmektir, kabre.
Her nefis en sonunda “nasih” mevti tadacak,
Her beden de, nasip ise, şu toprakta yatacak.
En nihayet, telkinlerle, verilince hâtime,
O an gönle keder düşer, bürünülür mâteme.
Mevta ile kara toprak, kalır iken nazarda,
Sual, çoktan başlamıştır; o karanlık mezarda.
Dünyadaki âlâyişler, tantanalar beyhûde,
Ötelere azık için, her nefeste, bir “Hû” de.
Beher beşer, her zamanda, Onu anmaya muhtaç,
Ruhlardaki rahnelere, o Nûr, nâfî bir ilâç.
Hüşyâr olup, amellerin “bâkî”sine bakalım,
Tezkereyi alıp, gelip, huzur ile yatalım.
İnşaallah…