Kimisi bu tempoya dayanamadan bu kervandan ayrıldı, kendine başka bir kulvar seçti, kimisi ayrılmakla kalmayıp muhalif duruma düştü, kimisi de, istikâmet ve sadâkatten hiç ayrılmadan ömrünü bu Nur hizmeti içinde tamamladı. İşte bu istikâmet ve sadâkat kahramanlarından birisi de, emekli muallim, emektar musahhih Ernail Kantar Hocaydı. Daima güleryüzlü, hoş sohbet, tane tane konuşan, mülayim, mütevazı ve mübarek bir insandı Ernail Hoca. Emekli öğretmen olduğu için, herkes ona “hocam” veya Ernail Hoca” diye hitap ederdi. İsmi sorulduğunda, “general değil, er Nail” derdi. 

Aslen Bayburtlu olan Ernail Hoca, yurdun çeşitli yerlerinde, bazen köy okullarında, bazen şehirlerde öğretmenlik yapmış, emekli olduktan sonra da gazetede musahhih olarak vazife almıştı. Vazifesinde son derece dikkatli idi. Özellikle uydurukça kelimelere hiç geçit vermezdi. Bir de şapkalara çok dikkat ederdi. Bazen de şapka koymaya lüzum olmayan harflerin üzerine bile şapka koyardı. Gazetenin bütün sayfalarını tek tek okur, makaleleri, haberleri, hatta ilânları bile dikkatlice gözden geçirirdi. 

Ernail Hoca ile ayrı bir hukukumuz vardı. Gazetede çalıştığım yedi sene zarfında, hemen her gün birlikte yolculuk ederdik. Beylidüzü’nden Güneşli’ye kadar, bir kısmını otobüsle, bir kısmını metrobüsle, bir ksımını da servis aracı ile tamamladığımız uzun yolculuğumuz, onun sohbeti ile çabucak geçiverirdi. Hatta bazı günler Ernail Hoca’yı dinlerken, Yenibosna durağını geçer, Şirinevler’de veya daha ileride inmek zorunda kalırdık. Eve dönüşlerde de, genellikle rahmetli Kutlular Ağabeyin arabasıyla yine birlikte yolculuk ederdik. 

Yemekhanede de Ali Kölemen, rahmetli Selahattin Vatansever, Ernail Hoca ve bendeniz genellikle birlikte yemek yerdik. Bizim masaya “demokratlar masası” derlerdi. Ernail Hoca yemek yediği tabağı öyle bir sünnetlerdi ki, tabaklar yıkanmış gibi olurdu.

Ernail Hoca, tam bir  Yeni Asya sevdalısı idi. İnsanlarla çok kolay diyalog kurduğu için, yanındaki yolcuyla konuşur, şoförlerle konuşur, herkesle hemen dostluk kurardı. Bu arada konuştuğu kişilere gazete vermek suretiyle hizmetine de devam ederdi. Gazetenin çalkantılı dönemlerinde ve atlattığı badireler sırasında hiç sarsılmamış, her zaman gazetesinin yanında yer almıştı. Aynı zamanda cemaatin derslerini de kaçırmamaya çalışırdı. 

Pandemi döneminde uzaktan çalışmaya başlayınca biz Eskişehir’e döndük, o İstanbul’da evinde vazifesine devam etti. 2022 yılının Mart ayında hanımı vefat ettikten sonra aradığımda, aynı tevekkül ve teslimiyet içinde buldum. Bu arada gazetedeki vazifesine ara vermeden devam ediyordu. Nihayet hanımından bir ay kadar sonra, hastaneye yattığını ve 5 Nisan 2022 günü vefat ettiğini öğrendik. 

 Nisan ayı zaten Nur Talebeleri için bir hazan mevsimidir. Başta Zübeyir Ağabey ve Kutlular Ağabey olmak üzere, bir çok değerli Nur talebelerini Nisan ayı içinde ahirete uğurladık. Ernail Hoca da bu bahtiyarlar kervanına bir Nisan ayında katılmış oldu. Bu vesile ile, ahirete intikal eden tüm Nur Talebelerini rahmetle anıyor, mahşer günü Resulullah’ın sancağı altında bir araya gelmeyi diliyorum.