Eski tarihli sayılar
|
40. Yıl Röportajları |
|
|
40 YILLIK OKUYUCU NECATİ ŞANLI: |
Bediüzzaman’ı nasıl tanıdınız?
1951 senesinde askerliğimi Konya’da yaparken, Ispartalı yüzbaşı İbrahim Beyin postası oluyorum. Bir aylık izni çıkıyor, ben de resmî asker olduğum için beraberinde Isparta’ya geliyorum. Ve bir kişiyle arkadaş oldum. Isparta’nın hükümet binasının arkasında oturduk, çay içerken yüz metre ileride hızla bir şavrolet araba geldi durdu. İki, üç dakika içerisinde yüzlerce insan etrafını doladı. Ve içinden sarıklı bir zat çıktı. Yanımdaki arkadaşıma sordum, “Oradaki sarıklı bir zat kimdir?” O da “Bediüzzaman’dır” dedi. Bu defa ben, “Bediüzzaman ne demektir?” dedim. “Bu asrın müceddididir, en yüksek din âlimidir” diye cevap verdi. “Ben bir Müslüman olayım da bu şahsiyeti tanımayayım, olur mu?” deyip elimdeki çayı bırakarak hızlı adımlarla kalabalığa doğru koştum. Askerî üniformamı görenler beni topluluğun arasına almadılar. Sonunda kalabalığı aşarak, Ustad’ı gördüm. Üstad bana bakarak tebessüm etti. Arkadaşıma dedim “Kardeşim o hoca bana baktı güldü.” Tamam, sen bundan sonra Nurcu olursun” dedi. “Ne demek Nurcu olmak?” diye üsteledim. “Şimdi anlatması uzun olur, olunca anlarsın” şeklinde cevaplandırdı.
Risâle-i Nurları nasıl tanıdınız?
Isparta’da ve Anakara’da bir ay kaldıktan sonra İstanbul’a tekâmül kursu için Tuzlaya gittik. Orada bir arkadaşla tanıştım, onun da görevi benim gibi ‘posta’lıktı. Birgün deniz kenarındayken aniden cebinden bir kitap çıkardı, bir sağına bir de soluna bakıp duruyordu. “Ne oluyor kardeşim, sağına soluna bakıyorsun?” diye sordum. O da “Bizi takip edenler olabilir, onun için bakıyorum” dedi. Velhasılı besmele çekti başladı okumaya. Okuduğu şeyler çok güzel fakat bilmediğim kelimelerde var. Anladığıma göre güzel imanî bahisler okunuyor! Okuduktan sonra “elfatiha” dedi. Kitabı cebine bıraktıktan sonra alayın içinde ikindi namazını cemaatle kıldık, mescidden çıktık koğuşa doğru geliyorduk. Koğuşlarda yüz atmış subay var, her subayın bir postası var. Bir subay arkamıza takıldı koğuşumuza geldi. İmamlık yapana “Sen hocasın ha” deyip bir tokat attı. Döndü diğer arkadaşım Abdulkadir’e “Sen de ‘Nurcu’sun ha!” diye ona da bir tokat atınca benim gözlerimden yaşlar akmaya başladı. Sonra “Komutanım bizim kabahatimiz nedir? Niye bize vuruyorsunuz?” dise sordum. “Kimsin sen?” diye çıkıştı. “Yüzbaşı İbrahim’in postasıyım” dedim. Bize baskı yapan Numan Esin adında bir subaydı, atmış ihtilâline karışanlardanmış. İstanbul’da yedi ay kaldıktan sonra terhis oldum. Askerden döndükten beş sene sonra, Turan ve Abdullah isminde iki kardeş, dayımın oğluyla beraber beni sohbete götürdüler. Allah onlardan razı olsun, bana Risâle-i Nuru tanıttılar.
En çok sizi etkileyen olay nedir?
Risâle-i Nurun zamanın hastalıklarına tiryak olması beni cezbetti. Sohbet için gittiğim yerde okunan; “Gençliğin su-i istimali ile gelen hastalıklarla hastanelere ve taşkınlıklarıyla hapishanelere ve kalp gıdasızlık vazifesinden neş’et eden sıkıntılarla meyhanelere, sefahat hanelere veya mezaristana düşeceklerini bilmek istersen, git hastanelerden ve hapishanelerden ve meyhanelerden ve kabristandan sor! Elbette ekseriyetle, gençlerin gençliğin su-i istimalinden ve taşkınlıklarından ve gayri meşrû keyiflerin cezası olarak gelen tokatlardan eyvahlar ve ağlamalar ve esefler işiteceksin’’ hitabıyla sanki Üstad bana sesleniyordu. Bu cümleler beni can evimden vurmuştu. Aradığımı bulmuştum, o akşamı hiç unutmuyorum.
SİNAN YEŞİLMEN [email protected] |
|
30.04.2010 |
Risâle-i Nurdaki ifadeler beni can evimden vurdu.
|
|
