Mana-i harfî ile olsa, muhabbetullaha vesile olur, belki
cilvesidir denilebilir.
•
Üçüncü Nokta:
Bu dünya dârülhikmettir, dârülhiz-
mettir; dârülücret ve mükâfat değil. Buradaki a’mal ve
hizmetlerin ücretleri berzahta ve ahirettedir. Buradaki
a’mal berzahta ve ahirette meyve verir.
Madem hakikat budur; a’mal-i uhreviyeye ait neticele-
ri dünyada istememek gerektir. Verilse de, memnunâne
değil, mahzunâne kabul etmek lâzımdır. Çünkü, cenne-
tin meyveleri gibi, kopardıkça yerine aynı gelmek sırrıy-
la bâkî hükmünde olan amel-i uhrevî meyvesini, bu dün-
yada fânî bir surette yemek, kâr-ı akıl değildir. Bâkî bir
lâmbayı, bir dakika yaşayacak ve sönecek bir lâmba ile
mübadele etmek gibidir.
İşte bu sırra binaen, ehl-i velâyet, hizmet ve meşakkat
ve musibet ve külfeti hoş görüyorlar, nazlanmıyorlar,
şekva etmiyorlar,
(1)
m
?Én
M pq
?o
c '
¤n
Y ! o
ór
ªn
ër
dn
G
diyorlar. keşif
ve keramet, ezvak ve envar verildiği vakit, bir iltifat-ı İlâ-
hî nev’inden kabul edip setrine çalışıyorlar. Fahre değil,
belki şükre, ubudiyete daha ziyade giriyorlar. Çokları o
ahvalin istitar ve inkıtaını istemişler; tâ ki amellerindeki
ihlâs zedelenmesin. evet,
makbulbirinsanhakkındaen
mühimbirihsan-ıİlâhî,ihsanınıonaihsasetmemektir;
tâniyazdannazaveşükürdenfahregirmesin
.
İşte bu hakikate binaendir ki, velâyeti ve tarikati iste-
yenler, eğer velâyetin bazı tereşşuhatı olan ezvak ve ke-
ramatı isterlerse ve onlara müteveccih ise ve onlardan
ahiret:
dünya hayatından sonra
başlayıp ebediyen devam edecek
olan ikinci hayat.
ahval:
hâller, durumlar.
a’mal:
ameller, işler.
a’mal-i uhreviye:
ahirete ait iş,
hareket ve ibadetler.
amel:
fiil, iş.
amel-i uhrevî:
ahirete ait fiil,
amel, ibadet.
bâkî:
devamlı, sonsuz.
berzah:
ruhların kıyamete kadar
bekleyeceği, dünya ile ahiret ara-
sındaki yer.
binaen:
-den dolayı, dayanarak.
cilve:
tecelli, yansıma.
dârülhikmet:
hikmetleri öğren-
me yeri, işlerin bir sebebe, gaye
ve zamana bağlı olarak yapıldığı
yer olan dünya.
dârülhizmet:
hizmet yeri, çalış-
ma yeri.
dârülücret:
ücret yeri.
ehl-i velâyet:
velî olanlar; Allah’ın
dostluğunu kazananlar.
envar:
nurlar, ışıklar.
ezvak:
zevkler.
fahir:
övünme.
fânî:
ölümlü, geçici.
hakikat:
gerçek, doğru.
hamd:
övme, yüceltme.
hizmet:
bir uğurda çalışma, çaba-
lama.
ihlâs:
samimiyet, ibadet ve dav-
ranışlarda sadece Allah rızasını
gözetme.
ihsan:
ikram etme, lütuf.
ihsan-ı İlâhî:
Allah’ın ihsanı, ikra-
mı, bağışı.
ihsas:
hissettirme.
iltifat-ı İlâhî:
Allah’tan gelen lü-
tuflar, iyilikler.
inkıta:
kesilme, sona erme.
istitar:
kapanma, gizlenme.
kâr-ı akıl:
aklın kabul edeceği iş.
keramat:
kerametler.
keramet:
Allah’ın velî kullarında
görülen olağanüstü hâller.
keşif:
Allah tarafından ilham edil-
me, manevî âlemde bazı olayları
ve gerçekleri görme, kalb gözüy-
le görme.
külfet:
zahmet, yük, ağırlık.
mahzunâne:
mahzun ve üzgün
bir şekilde.
makbul:
kabul gören, geçerli.
mana-i harfi:
bir şeyin Yaratıcısı-
na bakan, onu tarif eden ve tanı-
tan manası.
memnunâne:
memnun bir şekil-
de, memnun kalarak.
meşakkat:
zahmet, zorluk.
muhabbetullah:
Cenab-ı Hakka
karşı duyulan sevgi.
musibet:
felâket, belâ, büyük sı-
kıntı.
mübadele etmek:
değiştir-
mek.
mühim:
önemli.
mükâfat:
ödül, armağan.
müteveccih:
yönelen.
naz:
yapmacıklık, şımarıklık.
netice:
sonuç.
nevi:
çeşit, tür.
niyaz:
yalvarma, yakarma,
dua.
setr:
örtme, gizleme.
sır:
gizli hakikat, bir şeyin dik-
kat, yetenek, tecrübe ve sez-
gi yardımıyla kavranabilen en
zor ve ince yanı.
suret:
biçim, tarz.
şekva etmek:
şikâyet etmek,
yakınmak.
şükür:
minnettarlık ifade et-
me, teşekkür.
tarikat:
tasavvuf adıyla Al-
lah’ı tanımaya ve iman esas-
larını inkişaf ettirerek insanı
manevî olgunluğa götüren
yol.
tereşşuhat:
damlamalar, sı-
zıntılar.
ubudiyet:
kulluk.
velâyet:
velîlik, Allah dostlu-
ğu.
vesile:
vasıta, araç.
ziyade:
çok, fazla.
Y
irmi
d
okuzuncu
m
ekTup
| 764 | Mektubat
1.
Her hâl üzere Allah’a hamd olsun. o (Feyzü’l-Kadîr, 1:368, hadis no: 662; Kenzü’l-Ummal,
1:72, 181; Tirmizî, 5:578, hadis no: 3599; İbniMâce, 1:92, hadis no: 251; 2:1260, hadis no: 3830.)
