hapishanesinde tanıştı. Tanıştıktan sonra kötü alışkanlıklarını terketti, namaz kılmayı ve Kur’ân okumayı
öğrendi. risalelerin yazılması, yazılan risalelerin dışarı çıkarılması, risalelerin diğer mahkûmlara
tanıtılması gibi hizmetlerde Nur Talebelerine yardımcı oldu.
sÜLEYmaN kaYa:
1898 yılında Burdur’un Bucak kazasının Kargı köyünde doğan Süleyman Kaya
1960 yılında Isparta’nın Erikli köyünde vefat etti. Babasıyla aynı adı taşıyan Süleyman Kaya iffetli, az
konuşan, ilim ve ibadete devam eden biriydi. Isparta’nın Erikli köyünde hayatını devam ettirirken
Bediüzzaman Hazretlerinin ismini ve ilmini duyan Süleyman Kaya onu ziyarete gitti. Tanıştıktan sonra
yaklaşık on yıl hizmet etti. Diyarbakır, Adıyaman, Maraş ve Gaziantep’e Nurları götürüyor ve muhtaçlara
dağıtıyordu. Nur Talebeleri 1954 senesinde Isparta’da mahkemeye verildiğinde aralarında Süleymen
Kaya’da bulunuyordu.
sÜLEYmaN rÜŞTÜ (sÜLEYmaN rÜŞTÜ ÇakıN 1899-1974):
Said Nursî Hazretlerinin sadık
hizmetkârlarındandı. Üstadı tanıdıktan ve Risale-i Nur hizmetine çalışması sebebiyle 1935 tarihinde
Eskişehir, 1943’te Denizli, 1958’de Ankara’da tutuklanıp hapsedildi. Hayatı boyunca Risale-i Nur’ların
yazılmasında, yayılmasında büyük gayretleri oldu. Risalelerin lâhika mektupları içinde mektupları
bulunmaktadır.
-Ş-
Şah-ı NakŞiBENd:
Asıl adı Bahaeddin Muhammed B. Muhammed’ül Buharî’dir. Muharrem 718’de
(1318) Buhara yakınlarındaki Kasrıarifan (Kasrıhindüvan) köyünde doğdu. Üç günlük bebek iken
dedesinin mürşidi Baba Muhammed Semmasi tarafından manevî evlât olarak kabul edildi. Daha sonra
Semmasi, onu müridi Emir Külal’a teslim ederek tasavvuf terbiyesiyle yetiştirilmesini istedi. Bahaeddin
eğitimini tamamladıktan sonra köyüne döndü. Burada talebe yetiştirmeye başladı. İki kez hacca gitti.
3 Rebiülevvel 791’de (2 Mart 1389) 73 yaşında iken, doğduğu köyde Hakkın rahmetine kavuştu. Şah-ı
Nakşibend ile büyük kuvvet bulan tarikatı, Orta Asya, Horasan ve çevresinin Sünnileşmesinde çok etkili
olmuştur. Kerametlerin açıklanmasına karşı olup, özellikle bu konuda talebelerini ikaz etmiştir. Bu
sebepledir ki, Nakşî tarikatında “kerameti gizlemek, göstermekten daha büyük keramettir” düsturu
esas alınmıştır. Kendisinde kerametin görülmemesinin sebebini soran birine, Şah-ı Nakşibend,
“Sırtımızda bunca günah kamburu varken, halâ ayakta kalmamızdan daha büyük keramet olur mu?”
şeklinde karşılık vermiştir. Tarikatın önemli bir özelliğini teşkil eden gizli zikir ile kalbin fethi, benlik ve
enaniyet mikrobunun öldürülmesi, kötülüğü emreden nefsin öldürülmesi amaçlanmıştır. (Mesnevî-i
Nuriye, s. 89.)
ŞamLı haFıZ TEVFik (TEVFik, ŞamLı TEVFik):
Asıl ismi Tevfik Göksü olan Şamlı Hafız Tevfik 1887
yılında Barla’da doğdu. 1965 yılında Barla’da vefat etti. Kabri de Barla’dadır. Subay olan babası Veli Bey
ile beraber yirmi yıl Şam’da kalmasından dolayı “Şamlı” lakabıyla anılmıştır. Üstadın, Şam’da Emeviye
Camiinde verdiği vaazı babasıyla birlikte dinlemiştir. Babası ona Üstadı göstererek, “Bu zat meşhur bir
zattır. Ona iyi bak, ileride bu zata hizmet edeceksin” demiştir. Babasını bu sözü seneler sonra
gerçekleşir. Üstat Barla’ya sürgün edildiği yıllarda ona talebe, Nurlara kâtip olur.
ŞaZELÎ (1196-1258):
On üçüncü asırda yaşamış büyük İslâm alimlerindendir. Asıl adı Ali’dir. Kendisine
Nureddin lakabı da verilmiştir. Künyesi Ebü’l-Hasan Ali bin Abdullah bin Abdülcebbar Şazili şeklindedir.
Risale-i Nur’un muhtelif yerlerinde ismi, imamlar ve aktablar arasında zikredilmekte, insanlık alemini
nurlandıran mümtaz şahsiyetlerden biri olarak telakki edilmektedir. Ali, 1196 yılında Tunus’un Şazile
kasabasında doğdu. Ebü’l-Hasan Ali, müntesiplerine sünnete sıkı sıkıya bağlanmaları konusunda
telkinlerde bulundu. Hal ve hareketlerine sünnete zıtlık teşkil etmeyecek şekilde yön vermelerini ve
aykırı düşmemelerini tembihledi. Kendilerine ilham olunsa bile, bu duruma aykırı düşecek her türlü
faaliyetin sünnete uygun hale getirilmesini istedi. Ebü’l-Hasan Ali tarafından kurulduğu kabul edilen
Ş
ahıs
B
ilgileri
| 918 | Emirdağ Lâhikası
