Sahasında değerli bir uzman olan, birkaç ay önce de ALANYA ALAADDİN KEYKUBAT ÜNİVERSİTESİ‘nde göreve başlayan değerli akademisyen Prof. Dr. Kenan Taştan Hocamıza Gündoğmuş ilçemizden üç arkadaşla “Hoş Geldiniz” ziyaretinde bulunmak üzere Alanya’ya gittik. Kendisiyle uzun bir tanışma ve sohbet gerçekleştirdik. Çok istifadeli olan bir muhabbet sofrası hükmüne geçti bizim için. Değerli hocamızla yaptığımız sohbeti arz ediyorum.

Kısaca kendiniz ve akademik kariyeriniz hakkında bilgi verir misiniz?

1968’de İskenderun’da doğdum. İlk, orta, lise tahsilimi İskenderun’da tamamladım. Lisans eğitimimi Dicle Üniversitesi Tıp Fakültesinde, ihtisası Trakya Üniversitesi Tıp Fakültesi Aile Hekimliği Anabilim Dalında yaptım. Uzunca bir süre aile hekimliği uzmanı olarak çalıştım. Ortanca kızımın Atatürk Üniversitesi İngilizce Tıp Fakültesini kazanması üzerine mecburen kızımın yanına gidip akademisyen olmaya karar verdim. Mecburen diyorum çünkü aynı üniversite bana akademisyen olmam için daha önce teklifte bulunmuştu ama ben kabul etmemiştim. Kızımın vesilesi ile bu teklifi 2013 Yılında kabul ettim ve yardımcı doçent olarak Erzurum Atatürk Üniversitesinde öğretim görevlisi olarak göreve başladım. 2019 yılında Doçent ve 2024 yılında da akademik unvanımın son kariyerine ulaştım. Ortanca kızım için Erzurum’a gitmiştim. 11 yıl Erzurum’da kaldıktan sonra büyük kızım için Alanya Alaaddin Keykubat Üniversitesine geldim. Kızıma Alanya’da avukatlık bürosu açtık.

Bir “TERAPİST” olarak mesleğinizin çok önemli ve yorucu olduğunu biz de tahmin edebiliyoruz. Ahir zamanda çok farklı ve büyük problemlerle hepimiz karşı karşıyayız. Kaygılarımız üzüntülerimiz var, sıkıntılarımız, streslerimiz var! Toplumun her kademesinden problemli insanlarla devamlı haşır neşir oluyorsunuz. Bu konudaki tecrübeleriniz ve özellikle inançlı insanlar için, aile hayatı ve şahsi hayat olarak çok belirgin olan eksiklik ve noksanlıklar nelerdir ve bunlardan nasıl kurtulabiliriz özetleyebilir misiniz?

Terapist olmak cerrah olmak gibidir. Hakikaten de zordur. Cerrahlar kanlı yaralarla uğraşırlar, terapistler ise sosyal yaralarla. Bu açıdan bakıldığında terapistliği herkes hakkıyla yapamaz. Çünkü bu işi sevmeniz yetmez, aynı zamanda da kendinizi devamlı geliştirmeniz gerekir.

Terapi; ikisi de dertli olan iki insandan, teknik bilenin diğerini dinlediği ve çözüm üretmeye çalıştığı bir süreçtir. Mesele sorunsa aslında her ikisi de sorunludur ama biri bu sorunlarla nasıl yüzleşmesi gerektiğini ve nasıl çözmesi gerektiğini bilir.

Günümüzdeki problemlerin çoğu insanlığın var oluş süreci içerisinde yaşanmış olan problemler. Bununla birlikte günümüzdeki problemlerin bazıları insanlığın hiç karşılaşmadığı türden. Mesela insanlık var oldu olalı çocuk eğitimi ya ebeveynler tarafından, ya ailenin büyükleri tarafından, ya çevre tarafından ya okulda öğretmenler tarafından ya da aynı anda bunların bir kaçı tarafından verilirdi. Oysa günümüzde çocuklar neredeyse tamamen sosyal medyadan öğreniyorlar. Bir şeyi merak ettiklerinde yanlış, doğru ayrımını tam yapamadan bilgiyi internetten alıyorlar. Bu öğrenme şeklinde belki bilgi aktarımı oluyor ama tecrübe aktarımı olmuyor. Yani çocuklar büyüklerinden görerek öğrenmek yerine internetten izleyerek öğreniyorlar. Bu şekilde öğrenmede kuşaklar arasında maalesef bir tecrübe aktarımı, bir kültür aktarımı olmuyor.

—Devam Edecek—