Ankara’ya gelince verilen adresi yağmurlu bir günde akşama kadar aradık. Nihayet bulduk, bir süre orada kaldık. O zaman Ankara Kalesi’nde aylığı on liraya bir gecekondu evi kiraladık. Eskiden dinî sohbetler bu gibi yerlerde olurdu. O zaman dinî hizmetlere çok baskı vardı. O arada bizi de götürdüler. Epey eziyet ettiler.
Ve tarih 22 Kasım 1963... Amerika Cumhurbaşkanı Kennedy’nin vurulduğu gündü. Nihayet bizi serbest bıraktılar. O zaman dinî hizmetlerden dolayı hapse girenleri gazete yazardı. Tahliye olanları ise yazmazdı. Biz de haftalık gazetelere “Bizi de yazın” derdik. Onlar da “Bizim gazetemizden üç bin tane alırsanız yazarız” derlerdi. Biz de razı olurduk. Bu sıkıntılar içerisinde Zübeyir Ağabeyimiz şöyle diyordu: “Bir lahana yaprağı kadar da olsa gazetemiz olsa...”
Bu arada 1965 yılına girdik. Adalet Partisi tek başına iktidara geldi. 1966’da da ‘‘genel af’’ çıktı. Böylelikle hapiste olan Nur Talebeleri de tahliye edilmiş oldu. Kimileri Diyanet’e memur olarak girdi. O aralar bizim de özel sektörle işimiz bitme noktasına gelmişti. Bu defa Diyanet’e geçtik. İlk olarak bizi, işi ağır olan evrak bürosuna verdiler. Günde altı yüz evrak gelirdi. Ben de bunların Üstad aleyhine olanlarını imha ederdim. Nihayet bir gün bir büyük zarf açmıştık. Bu zarf Genelkurmay’dan geliyordu. Oradaki ifadeleri tam olarak hatırlayamıyorum, ama mânâ olarak “Risâle-i Nur okuyanları yok etmek için büyük millet meclisindeki güçlerini kırmak lâzım” tarzında bir ifade vardı. Bu sefer onu kapattım. İlgili yere gönderdim.
O zaman Üstadın talebelerinden Hasan Okur, Mustafa Türkmenoğlu da aynı yerde (Diyanet’te) çalışıyordu. Bütün arkadaşları hapse attılar. Ağır cezalar verdiler. Nihayet bizi de atacaklardı ki, aleyhimize şahit bulamadılar ve kurtulduk. Diyanet’in Yayın Müdürlüğünde göreve başladık. Yine Üstadın ve Nurların aleyhine kitap çıkaracaklardı. Onları da önlemiş olduk elhamdülillah.