Hedefimiz Kayseri’de bulunan ve pek bilinmeyen, teşbihte hata olmasın, bir cennete yani Ortaseki ormanlarına…

Kırk dakikalık bir araba seyahatinin ardından artık yürüyüşe başlama vakti... Elimizde azıklarımız ile yola koyuluyoruz. Güneş nurunu yeni yeni gösteriyor ve yolumuza rehberlik ediyor. Yarım saatlik bir yürüyüşün ardından ormanın eteklerine varıp burada güzel ve sessiz bir alana eşyalarımızı koyduk ve kahvaltı hazırlıklarına hızlıca başlıyoruz. Bir taraftan Risale-i Nur dersi, bir taraftan semaverden gelen ve sabahın soğuğunu kıran tatlı bir sıcaklık ve bir taraftan gelen kuş cıvıltıları ile kahvaltımızı yaptıktan sonra artık Rabbimizin eserlerini temaşa ve tefekkür etme vakti.

Üç adet yürüyüş ve bir adet bisiklet parkuru ile burası herkesin dikkatini celp eden harikulade bir mekân. Netice olarak “Tefekkür nerede biz orada!” düsturu ile yer arayan Nur talebelerinin hemen dikkatini çekiyor. İnsanlardan bir nebze olsun uzaklaşmak isteyenler, aradığımızı bulmanın sevinci içerisinde patikada yürüyüşümüze devam ediyoruz. Sarının onlarca tonunu ve mevti ve hazanı ve Kâdir-i Zülcelal’in tanzim ve tahsis etmiş olduğu nizam ve intizamın tahakkuk edişini ve şehrin beton yığınları içinde yaşamaya çalıştığımız hayatın sıkletini hakkalyâkin bir suretle tefekkür ediyoruz. Uzun bir süre “Gök kubbeye bir mızrak gibi saplanmış” hissiyatı veren kavak ağaçlarının altında sohbet edip, ardından da uzun bir sessizlik ile semanın o maviliğini seyre dalıyoruz…

O an İmam-ı Gazali Hazretlerinin söylediği “gökyüzüne bakmanın faydalarını” ve Bediüzzaman Hazretlerinin “kâinatı okumamıza vesile olan derslerini” de hatıra getiriyoruz. Artık bu dünyanın aldatıcı yüzünden biraz olsun kopmayı başarabildiğimizi da fark ediyoruz.

Yavaş yavaş dönüş için vakit yaklaşıyor. Aracımıza doğru yürürken, bu güzel mekândan ayrılığın hüznü; konuşmalarımıza ve hareketlerimize yansısa da geride yolculuk boyunca dilimizden düşmeyen ilahiler ve her dakika biraz daha pekişen tesanüt ve kardeşliğimiz kalıyor.