Hafta sonu Kur’ân okumayı meleke haline getirmiş dostumun yanında aldım soluğu.
Mutadı olduğu üzere sırtı eskimiş, sayfaları çevirmekten kirlenmiş Kur’ân’ını okuyordu.
“Yasin Sûresini okuyordum, hayata dair muhteşem bir sûre… Yaşadığını zanneden ölü kalplere adeta cerrâhî müdahale yapıyor.” dedi.
Heyecanlandım, gözlerim acıdı ve uzun zamandır zihnimi kurcalayan “Şehrin öbür ucundan gelen adam” kıssası, Yasin Sûresi 20. âyet geldi aklıma.
“Bu konu hakkında ne düşünüyorsun?” dedim. Durdu, Kur’ân’ı usûlca masaya bıraktı, “Sana bir çay koyayım” dedi.
Çayın şekerini karıştırırken “İslâm ve Kur’ân bir şehir” dedi. Çay kaşığını çay tabağının kenarına bıraktı.
İslâmı yaşayanlar ve Kur’ân’ı hayatlarına rehber edinenler bu şehrin merkezindedirler.
Kur’ân ve İslâmdan uzakta kalanlar ise bu şehrin ahalisi olmakla birlikte şehrin nimetlerinden bîhaberdirler ve bir de bu şehrin dışında olan insanlar var.
Nasıl ki “şehrin öbür ucundan bir adam gelip” bana bir gece vakti Kur’ân hediye edip ve beni Kur’ân sofrasına dâvet ile mütelezziz ettiyse, bizim de şehrin öte yakasındaki insanlara koşarak gitmemiz gerekir. Koşmamız ve “Sizden hiçbir ücret istemeyen o mübarek elçiye ve o elçinin getirdiği Kur’ân’a uyun” dememiz lâzım.
Ramazan Kur’ân’ı daha çok okuyup, tefekkür edip, şehrin öbür ucundaki insanlara ulaşma zamanıdır.
Bizden hiçbir ücret istemeyen, bilâkis sonunda Cennet ile ücretlendirileceğimiz elçinin yolunu ve getirdiği Kur’ân’ı anlatmak için...