2 Temmuz 2024 günü akşam saatlerinde vefat eden annem 96 yaşındaydı. Ömrünün neredeyse tamamı köyde geçmişti. Dolayısı ile köyde yaşayan her kadın gibi o da bedenen çok yıpranmış, buna rağmen yaşadığı sıkıntılardan şikayet ettiğine şahit olmamıştık. Ondan hep iyi söz, güzel ahlak örnekleri ve çokça dua duyduk. 5 kız ve 4 erkek olmak üzere 9 çocuk annesi olmanın hele de o günkü köy şartlarında nasıl zor bir iş olduğu her halde tahmin edilebilir. Annem, bütün bu zorlukları tevekkül ve dua ile karşılamış biriydi.

Allah’a şükürler olsun ki çocukluğumuzdan itibaren köydeki evimizde cemaatle namaz kılınırdı. Biz öyle bir evde doğduk ve büyüdük. 2006 yılında vefat eden babam 2 kişiye de olsa cemaatle namaz kıldırırdı. O da babasından (dedemden) öyle görmüş. Annemin en bilinen özelliği, bilhassa son yıllarda vaktinin neredeyse tamamını Kur’an ve cevşen okuyarak geçirmesiydi. Hatta çok iyi hatırlıyorum, bir bakıma babamla ‘Kur’an hatmi tamamlama yarışması’ yaparlardı. Merhum babam Mahmut Cemal, anneme o gün okuduğu “Kur’an cüzü” sayısını söyler ve “Bugün de senden fazla okudum” derdi. Merhume annem ise biraz da sitem ederek, “İyi de ben bu arada şu kadar iş yaptım. Benim işim de sadece Kur’an okumak olsaydı senin kadar okurdum” diye cevap verirdi. 

Merhume annem cevşen okuma noktasında da çok gayretliydi. Hatta ziyarete gelen komşulara “Az bekleyin, dersimi bitireyim” dediği de olurdu. Ayrıca onlara Kur’an hatmi yapıp yapmadıklarını sorar ve yapmayanlara mutlaka Kur’an ve cevşen okumalarını tavsiye ederdi.

Sağlığı yerinde olduğu yıllarda yaz kış köyde kalan annem, tarlada çalışamaz hale geldiği yıllarda kış aylarında İstanbul’a, evlatlarının yanına gelirdi. Meşhur virüs salgını sonrası hem hastalanıp hem de iyice yaşlanınca kendi ifadesiyle “İstanbul defterini kapattı” ve artık kışları da Çayeli’nde yaşamaya başladı. Kışın Çayeli merkezinde kalan annem, yaz ayları gelince hemen köye çıkmak ister ve “Ben Cagad’ı görmek, oraya bakmak istiyorum” derdi. “Cagad” köyümüzün karşısında bulunan yaylamızdaki bir “otlak” adıdır. Gençliğinde uzun süre yaylacılık da yapan annem, bu şekilde hasret giderirdi.

Uzun ve bereketli bir ömür yaşayan ‘dua pınarı’ annem 2 Temmuz 2024’de son nefesini verdi. Yurt dışından da cenazeye katılmak isteyen ‘torunları’ olduğu için cenaze namazı 4 Temmuz’da Ormancık Köyü Camisi’nde (Senoz Vadisi, Çayeli) kılındı ve köydeki aile mezarlığına dualarla defnedildi. 

Annemin bir oğlu (ağabeyim) ve 6 torunu Kur’an’ı hıfzetmiş durumda. Definden hemen sonra -3’ü aynı zamanda imam hatip olan- 4 torunu mezarı başından ayrılmayarak bir Kur’an hatmi yaptılar. Allah’a şükürler olsun ki ‘dua pınarı annem’in duası kabul oldu ve hastane köşelerine düşmeden ruhunu Rahman’a teslim etti, hatimlerle ve dualarla ebedi aleme uğurlandı. 

Bu vesileyle taziyelerini bildirerek acımızı paylaşan ağabey, kardeş ve dostlarımıza; Çakıroğlu ailesi ve evlatları olarak teşekkürlerimizi sunuyoruz.

İnşallah hepimiz Cennette buluşuruz ve buluşacağız...