Sen kimsin Selim Ali, ha? Kendini ne kadar tanıyorsun? Tanıyor musun? Kendinin ne kadar yakınında ve uzağındasın?
Bilgin Abi en zor—lu şey insanın kendisini tanıması diyerek soruların çok sert olduğunu mu imâ etmek istemişti!
Bir öğretmenin bir gün çok iyi tanıdığı bir öğrencisine: “Sen kimsin?” dediğini hatırladım bu vesileyle.
Öyle ya herkes kendisine bu soruyu sorabilirdi: “Ben kimim?”
Sorular değil miydi hayatı çoğaltan, renklendiren, seslendiren, şevklendiren, zevklendiren, hislendiren, tefekkürü deşen, aldatmaların ve aldanmaların icabında panzehiri olan!
Soruların susturulduğu yerde istibdat mı başlıyor Bilgin Abi?
Hayatın kendisi soru ve cevaplardan örülmüyor muydu?
Sorusuz bir hayatın cevapları da yarım kalır, yarım mı anlaşılırdı?
İmtihanlar neden vardı. Taa ilkokuldan başlıyordu.
Neydi o heyecanlı imtihan günleri! Hocaların sert bakışı…
Kopya çekenleri affetmem deyişleri… Sıraların aralarında bir hafiye gibi gezişleri…
O ürküten sessizlik…
Sonra cesur bir arkadaşın parmak kaldırışı…
Anlaşılmayan bir soruyu nazara verişi… Öğretmenin: “Kâğıtta ne yazıyorsa o!” deyişi…
Ağzını bıçak açmayışı…
Gökyüzünün sessizliği…
Âniden açılan bir kapının bile ümit oluşu…
Hele o sert öğretmenin bir işi çıkıp gitmesi…
Bak Selim Ali!
Soruların biterse sonbahar gibi yaprakların solmaya başlar.
Hayat yavaşlar. Yavaşlar… derken… yanlış anlama; acele giden hep geç kalır.
Hayat da hep kendi seyrindedir.
Güneşin, mevsimlerin yörüngesi, hızı, görevi yerli yerincedir.
Sana yansıyanı; yavaş gibi, durmuş gibi, ölmüş gibi olur. Yoksa her şey olması gerektiği yerdedir.
Hem “acele” dediğin nedir Selim Ali? Para biriktirmek mı? Okul bitirmek mi? Evlenmek mi? Bir yerlere yetişmek mi?
Yok, yok dedi bilgin abi; yok, yok! Acele bir tek işimiz var: “Yaşamak!”
Bu Selim Ali’nin çok hoşuna gitmişti: “Yaşamaktan başka acele bir işimiz mi vardı!”
Hayat denilen şey “Ân Diyarı” idi ve o da her yerdeydi. Her Ân değişen bir adresteydi.
O Ân Diyarı’nda oluyordu ne oluyorsa:
Ölümler-kalımlar, gidişler-gelişler, ümitler-korkular, aşklar-ayrılıklar…
Bütün mevsimler bu Ân Diyarı’nın içindeydi.
Böyle durumlarda vasatı kaçırmak endişesiyle Bilgin Abi’nin tarafına yönelirdik; ne diyecek diye. O daha da ileri götürdü işi. Meğer mazi-hâl-müstakbel şimdiki zamanda mündemiçmiş.