Çocuk bir kameradır, duyduklarını, gördüklerini beynine, manaları kalbine yerleştirir. Çocuk boş bir kaptır; aile ona istediği şeyi doldurur. Çocuk, eşyanın isimlerini, dili, manevî değerleri, kültürü küçük yaşta ailede öğrenir. Üç yaşına kadar herşey zihnine yerleşir.  

“Ailede yaşayan değerler çok önemlidir. Ve arkadaşlar! Hayatın sermayesi güvendir. Güvenin olmadığı yerde hayat devam edemez. Mümkün değil, mümkün değil. Anlamlı, coşkulu ve güçlü bir yaşam için kişinin kendi ilişkisinde vekişilerarası ilişkilerde mutlaka güven lâzımdır.” (Prof. Dr. Doğan Cüceloğlu, www.youtube.com/watch?v=3JCHpkkfxHE) 

Çocuk anne-babasına güvenmezse korkak ve kindar olur. Aile fertleri ve eşler biribirine güvenmezse aile hayatı sarsılır ve harabeye döner.  

Vatandaş adalet mekanizmasına güvenmezse, toplum hayatı krize girer. 

Toplumda, yöneticilere karşı güven olmazsa ilerleme, gelişme olmaz.  

Güvensizlik ticarî hayatı da bitirir.   

Fert, aile ve toplum  “mâbeynlerinde emniyet/güven” tesis edilemezse, gerginlik, sataşma, kavga, boğuşmalar eksik olmaz! “Biribiriyle boğuşanlar müsbet hareket edemezler.” Bu da birçok problemlere yol açar. “Terakkiyat ve âsâyişler ‘dünyaya ve hırsa sevk etmeye ve teşvik etmeyle’ temin edilmez.

Güven ise, “iman, tevekkül”, hürmet/saygı ve merhametle sağlanır. Allah’a, İlâhî kameramanlar meleklere ve “İman-ı âhiret o büyük aile efradında hükmetmezse, güzel ahlâkın esasları olan ihlâs, samimiyet, fazilet, hamiyet, fedakârlık, rıza-yı İlâhî, sevab-ı uhrevî yerine garaz, menfaat, sahtekârlık, hodgâmlık, ta-sannu, riya, rüşvet, aldatmak gibi haller meydan alır. Zâhirî âsâyiş ve insaniyet altında anarşistlik ve vahşet mânâları hükmeder; o hayat-ı şehriye zehirlenir. Çocuklar haylâzlığa, gençler sarhoşluğa, kavîler zulme, ihtiyarlar ağlamaya başlarlar.” (Şualar, internet, s. 205.)  

Çocuklarımız en nadide çiçeklerimizdir, onlara “muhabbet, merhamet, hürmet/saygı, emniyet/güven ve takva” suyuyla sulamalı ki, solup, kuruyup, çürüyüp gitmesinler!