Âlem-i İslâmın problemlerini Üstad Bediüzzaman çizmüş, “Her müşkül [problem] halledilir her suale cevap verilir.”1 demiştir. Ve hatta problemleri çözmenin formüllerini vermiştir. Bu, tarafgir iddiamız değil: “Risale-i Nur ulema- ların elinde gezdiği hâlde, hiçbir âlim, hiçbir filozof itiraz etmemiş...”2 Dikkate sunacağımız bir diğer husus: Bediüzzaman problem ve hastalıklara, yalnızca içtimaî, siyasî, sathî değil; imanî, ilmî boyutlarıyla çözümler üretmiştir.

Birinci problem, hepimizi saran yeis ve ümitsizliktir. Ümidini kaybedenler, herşeyini kayder. İkinci problememiz ise: “Çok zamandan beri terbiye-i İslâmiye zedelenmesiyle”3 “Sıdkın [doğruluğun, dürüstlüğün] hayat-ı içtimaiye-i siyasiyede ölmesi.”4 

Müslümanlar çok dehşetli bir hastalığa yakalandı. Son tartışmalarda da bu hastalık nüksetti: 

Ülkeyi rüşvet hanına çeviren ve yolsuzlukları ayyuka çıkan partidaşlarını masum, günahsız sayarken; muhaliflere ateş püskürüyor. Bunu çok yakından tanıdığımız mütedeyyin ehl-i ilim arkadaşlarımız yapıyor. İşte, dürüstlüğün ölmesi, çifte standart ve dehşetli tarafgirlik hastalıkları! 

“Bir zaman, bu garazkârâne tarafgirlik neticesi olarak gördüm ki mütedeyyin bir ehl-i ilim, fikr-i siyasîsine muhalif bir âlim-i salihi, tekfir derecesinde tezyif etti. Ve kendi fikrinde olan bir münafığı, hürmetkârâne medhetti.”5 

Çözüm: İman, ahlâk, doğruluk eğitim ve terbiyesi: Çünkü, “Küfrün mahiyeti yalandır. İmanın mahiyeti sıdktır [doğruluktur].” 

Diğer dört hastalık da, birbirine düşmanlıktan zevk almak; ehl-i imanı birbirine bağlayan nuranî rabıtaları bilmemek; çeşit çeşit sarî (bulaşıcı) hastalıklar yayılan istibdat ve gayreti şahsî menfaatlere ayırmaktır. Onların da çaresi, Hutbe-i Şamiye’dedir.

Dipnotlar: 

1-Tarihçe-i Hayat, Enst./intr., s. 45. 

2-Emirdağ Lâhikası, s. 342.

3-Age. 

4-Hutbe-i Şâmiye, Enst./inter, s. 27.; 

5-Mektubat, s. 314.; 6-Münazarat, s. 104.