Ona, henüz çocuk yaşında âlimlerin dikkatini çekerek, “zamanın güzeli, çağın eşsizi” anlamına gelen “Bediüzzaman” ünvanı verildi. Üç ayda 90 temel kaynak, ilmî kitabı kendisi mütalaa etmiş ve ezberlemiştir.

1895’te, Van’da, kitap dolu konaklarda kaldığı sıralarda; bu asırda yalnız eski zamanın metotlarıyla kelâm ilminin (İslâm felsefesinin) İslâm dîni hakkındaki şek ve şüphelerin reddine kâfi olmadığına kanaat hasıl etmiş ve fünunun (pozitif, fen ilimlerini) araştırmaya başlayarak, pek kısa bir zamanda tarih, coğrafya, riyaziyat (matematik), jeoloji, fizik, kimya, astronomi, felsefe-gibi ilimlerin esaslarını; fen ve felsefeden İslâm’a gelen hücumlar, def edecek; modern ilimlerde de kitap yazabilecek ve uzmanlarıyla münazaraya girebilecek çapta öğrendi. Şeyhü’l-İslâm Sabri Efendi, “Bediüzzaman hadis ilminde mahirdir.”1 der.

1907’de, Türk-Kürt kardeşliği, ittihad-ı İslam’ı pekiştirecek, ilim birliğini temin edecek Medresetüzzehra projesini Van’da tesisi için İstanbul’a gider. II. Abdülhamid’e projesini sunar. Risale-i Nur, Kur’ân ve Sünnet-i Seniyye’nin bu zamandaki iman esasları ve sair tüm hakikatlerin ölçülerini izah ile ispat ederek ortaya koyar. Her müşkül (problem) hâlledilir, her suale cevap verilir.2 ilânatı yapar, gereğini yerine getirir.

Bu çağrı bugün de devam ediyor! Dindar her Müslümanın onun bu çağrısına kulak verip eserlerini okumasından daha tabiî ne olabilir? “Ekmeksiz yaşarım, hürriyetsiz yaşayamam” diyen Bediüzzaman, bir asra yakın ömrünü, ilim, iman yolunda harcamış; dinsizlik, şirk ve ırkçılıkla mücadele etmiş; modern ilimlerle manevî ilimleri harmanlayarak başta Müslüman ferd, aile, toplum, İslâm ve insanlık âleminin hastalıklarını teşhis, tedavi formüllerini vermis, problemlerine aklî, mantıkî, ilmî çareler üretmiş dünya çapında bir âlim, bir mütefekkir, bir müctehid, bir müceddiddir.

Dipnotlar: 

1-Necmeddin Şahiner, Aydınlar Konuşuyor, s. 303.;  2-Tarihçe-i Hayat, s. 45.