Tuzağa düşmek ya da düşmemek de yine ekseriyetle nefisle ilgilidir. Fakat tuzak deyince akla hep başkası tarafından kurulan ve işletilen bir tezgâh algısı oluşuyor. Ben bununla ilgilenmiyorum.

Burada önemli olan nefsimin bana kurduğu tuzaklar. “Kendim ettim, kendim buldum” cinsinden. Ben kendimi Nur Talebesi zannediyorum, en azından öyle olmayı ümit ediyorum. Ama bir bakmışsın nefis sana tuzak kurmuş, farkında bile değilsin. Nasıl mı? Kendini beğenen, beğendiğinde ifrat eden, kardeşini hakikî sevemeyen, bencil ahmağın biri olmuşsun.

İhlâs ve uhuvvet düsturlarını hiç dilinden bırakmıyorsun. Her zaman her yerde ‘en iyi ben bilirim’ diyorsun. Hâlbuki ‘ben varım’ dedikçe küçülüyorsun. Etrafta herkes senin küçük olduğunu görüyor, ama nefis seni aldatıyor. Kendini muslih sanıyorsun, ama sen kendini ıslah edememişsin. Farkına varacak erdemin de yok. Ne olacak senin halin?

Birilerini güya takdir ediyor görünüyorsun, ama işine gelen tarafta, yerine göre de durumdan vazife çıkarıyorsun. ‘Ben de varım, bak ben bu işi daha iyi yaparım ve yapıyorum’ diyorsun. Ama her şeyi berbat ettiğini gördüğün halde görmezlikten geliyorsun.

Sana verilen kabiliyetlere ve lütfedilen meziyetlere karşı şükretmen gerekirken, hava atmaya yelteniyorsun ya. Bu huyuna bayılıyorum, çünkü hataya düştüğünün resmi görünüyor. Yol yakınken aklını başına alsan iyi olur. Son tren kalkarsa yolda kalırsın. Benden söylemesi.

Bir de madalyonun öteki tarafı var. Kafanda idol oluşturuyorsun güzel, her ne hikmetse aynı zamanda başkaları da seni idol kabul ediyor sanıyorsun. Hâlbuki fıtrî kara gözlülük ayrı, yapmacık hareketler farklı. Ne taraftan baksan elle tutulur yanı yok vesselâm. ‘Sana acıyorum ey nefsim artık beni yorma, başkasını da kandırma.’ Gerçi sen hariç, herkes meselenin farkında.

Her neyse bu hamur çok su götürür. Çok da seni kale almıyorum, ya haddini bilir oturursun ya da haddini bildirirler. 

Allah yardımcın olsun. Âmin.