Hayırdır Çedile nereden geliyor bu mutluluk, diyeceksiniz. Efendim şöyle açıklayayım. Bildiğiniz gibi Ziraat Bankası borç kapattırma seferberliğine girmiş. “Hadi ya, öyle miymiş? Bir dakika bir dakika, adam akıllı anlatsana şunu” dediğinizi duyar gibiyim. İşte Ziraat Bankası kredi kartı borcu olanlara borçlarını kapatması için bir şeyler yapıyor. Futbol kulüplerinin borçlarını kapatması için de yardım yapılacakmış. Öyle bir şeyler ya tam bilmiyorum, param olmadığı için doğru düzgün dinlemedim haberleri, anneannem dinlerken duydum. (Ayrıntılı bilgi isteyen baş yazımızı okusun Bi’zahmet!) İşte yine milletçe nasıl dayanıştığımızı tüm Dünya’ya göstermek için harika bir fırsat geçti elimize. E madem param yok, ben neden mi seviniyorum buna? Evet, çok haklısınız ben neden sevindim ki bu kadar, te Allah’ım ya. E AMA AŞK OLSUN NİYE ŞİMDİ MESELEYE UYANDIRDINIZ BENİ, GÜL GİBİ MUTLUYDUM! ŞİMDİ HEM FAKİRİM HEM MUTSUZUM! 

 Abla! Beni Affet!

Böyle cahilce mutlu olmam aklıma çocukluk günlerimi getirdi. Ama o zaman çok sinsi bir mutluluk içindeydim. Nereden geldiğini asla bilemediğim bir duvarlara yazı yazma isteğiyle dolup taşıyordum ama annem buna çok kızardı. Ben de kendimce buna bir çözüm bulmuştum. Gidip ablamın yatağının duvarına, onun ismini yazardım. Annem de gördüğünde ablama kızardı. Ablam “ben yapmadım” dediğinde de annem “Kim yaptı o zaman, Çedile mi? Çedile niye gelip senin duvarına senin ismini yazsın, o yazsa ‘Çedile’ yazar!” derdi. Hakikaten niye gidip onun duvarına onun ismini yazayım ki, değil mi? Of ben bile korktum şu an bu sinsiliğimden. Abla çok özür dilerim beni affet! Anne, bu gerçeği bir gazete kupüründen öğrenmen bence de biraz şey oldu, ama sen de kusura bakma artık. Herkesin alışması lâzım bu tarz durumlara… Meselâ bugün biri çıkıp “Bugün deniz kenarlarını, ormanlık alanları betona çevirme gayretinde olanlar var. Orman morman ne var ne yok kesiyor atıyor oraya, dikey mimari yapayım, oradan da malı götüreyim, yapılan iş bu...” şeklinde bir açıklama yaptığında, Çedile Style’ı görebilmeniz gerekiyor.

Kışçılara gün doğdu...

Neyse bırakalım bu sinsiliklerimi, biraz daha devam edersem kendimi tutamayıp bütün suçlarımı anlatacağım burada, bu da benim için biraz hayati tehlike teşkil edebilir. Güzel şeylerden bahsedelim, konuyu değiştirelim. Hadi nolur, havalardan bahsedelim mesela. Ne güzel havalar di mi? Di. Değil yani. Buz gibi hava, buz! Kar da yağıyor. Kışçılara gün doğdu. Gecenin üçünde sokağa çıkıp kar “story”si atıyorlar. Arkadaşlar kusura bakmayın da bu soğukta dışarı çıkıp dokunmatik telefonla story çekebilen ya insan değildir ya da ellerini kaybetmeyi göze almıştır. Fırsatım olsa gözlerimi bile sarıp çıkarım dışarı. Zaten çok zorunda kalmadıkça da çıkmıyorum. Şeyi hatırlıyor musunuz, bir zamanlar Ayşe tatile çıkmıştı… Biz de bir gece ansızın tatile çıkabiliriz diyoruz. Kartepe’ye falan çıkarız belki. Ya da onlar erer muradına, biz de kerevetine çıkarız. Ya da ya da, her halinden liyakat dolu olduğu belli olan danışmanlara bakıp şeyden çıkarız, çileden…