Burada çeşitli imkânsızlıklardan dolayı zorluk yaşadık. Üçüncü gün Denizli’ye gitmek üzere yola koyulduk. Dördüncü gün Denizli’deki kızıma sağ salim ulaştık. Bir hafta sonra kiralık bir ev bulup yerleştik.

Bu girizgâhtan sonra benim orada unutamadığım husus, Ramazan iftar gelenekleri oldu. Bu yazıyı yazmamın bir amacı da Ramazan-ı Şerif ayı olması hasebiyle Denizli’de iki yıl ikametim ve orada Denizli Yeni Asya Cemaatinin her Ramazan ayında iftarlarını birlikte yapmasından çok etkilenmiş olmam. Ramazan iftar programını o mahaldeki bütün cemaat, depremzede, eş dost, tanıdık birlikte yapıyorduk. Daha sonra cemaatle akşam namazı, yatsı namazı teravih namazı kılıyorduk.

Bu iftarların masrafı ise çoğunlukla cemaat tarafından paylaşılıyordu. Çok hoş bir beraberlik içinde yaptığımız iftar programları için başta Mehmet Bey ve diğer cemaat mensuplarına çok teşekkür ediyoruz. Katkı sağlayanlardan Allah razı olsun.

Bu hep beraber yapılan iftarların depremden sonra mı olduğunu sorduğumda ise, ”Bu çok eskiden beri devam eden güzel bir dayanışma ve uhuvvet geleneğimizdir.  Aynı zamanda hizmete katkı sağlıyor, ayrıca senin gibi depremzede olanlar için ise daha hayırlı oluyor” denilmişti.

Ramazan-ı Şerifte aç birinin karnını doyurmak, çok büyük bir fazilettir. Eğer hizmet mahalleri, imkânları el veriyorsa iftarları birlikte yapsalar hem hizmete katkı sağlar hem de ecir kazanılır. Aynı zamanda bir musibete uğrayanların, imkânı elvermeyenlerin, yolda kalan, darda kalanların  rahatlıkla gelip iftar yapabileceği bir ortam sağlanmış olur. Ne büyük hizmet.