Aralık ayında emekli oldum, Şubat ayında ilginç bir gelişme oldu. Yani henüz emekliliğin tadını çıkarmaya başlayamadan büyük bir firmadan Çin’de çalışmak üzere ikna edici bir teklif aldım.

Amerikadaki işimizi tamamladıktan sonra sağlık raporu, vize işlemleri derken kendimizi Çin’de bulduk. Daha önce iş için defalarca Çin’e gitmiştim ama her seferinde dönüş bileti yanımızdaydı ve en çok bir ay kalmıştım. Bu defa durum biraz faklı idi.

Detayları geçiyorum. Önce kalacağım lojmanı görmek için İK müdürü ve asistanım ile otel lobisinde buluştuk, Ramazan ayıydı. Bana öncelikle bir cami ve helal yemek yiyebileceğim bir yer bulmalarını istedim; lojmana daha sonra bakabiliriz.

Camiyi bulup imam kardeşimiz ile tanıştık, onun tavsiyesi ile helal yemekler satan Müslüman bir kardeşimizin lokantasını öğrendikten sonra lojman işini hallettik. Hepsinin adreslerini birer kâğıda Çince yazıp cebime koydum ki taksi ile rahat bulabileyim.

Çin’de yaklaşık 200 milyon Müslüman yaşıyor, Uygur bölgesinin nüfusu 35 milyon civarında. Yani 170 milyon halis muhlis Çinli din kardeşimiz var. Bulunduğumuz bölgede Teravih ve Cuma namazları dahil hiçbir problem ile karşılaşmadan ibadetlerimizi yapmak mümkün oldu elhamdülillah. Hatta namaz kıldığımız cami yaklaşık 300 yıllık, cemaatin ekseriyeti de Hanefi.

İş için İngilizce kullandığımızdan Çince öğrenmek için pek mecburiyet hâsıl olmadı. Kaldı ki hiç kolay bir dil değil; öğrendimi sandığım kelimelerin aslında başka manaya geldiğini farkettiğimde şaşkınlıklarımı anlatamam. Dolayısıyla tanıştığımız Çinliler ile translate özelliği olan WeChat ile anlaşmaya çalıştık. Bu da bazı konuları anlamayı, anlatmayı zorlaştırıyordu.

WeChat aracılığıyla tanışmış olduğum bir Türk arkadaşımız hem bir Türk firması adına çalışıyor, ithalat yapıyor hem de Çince öğretmenlik bölümünde okuyor, yani çok güzel Çince konuşabiliyordu. Sözleşmem bitip Çin’den ayrılmama birkaç gün kala onu evimde misafir ettim ve tanıştığım tüm Çinli kardeşlerimizle güzelce konuşup helalleştik, vedalaştık elhamdülillah.

Bu arada Çinli bir kardeşimiz, camiye gelen gençlerin az olduğunu, hükümet dinsizliği ideolojik olarak okullarda okuttuğundan yeni gençlerin çok azaldığını, bu gidişle camilerin boşalacağını, Müslümanların azalacağını, bu hususlarda çok ümitsiz olduğunu söyledi.

Hemen aklımıza Emirdağ Lahikası 1, 53 no lu Mektup (Yeni Asya Neşriyat) geldi:

“Evet, her tarafta, hattâ Hint ve Çin’de ehl-i iman, bu zamanın çok dehşetli dalâletinin galebesinden, ‘Acaba İslâmiyette bir hakikatsizlik mi var ki, sarsılmış?’ diye şüpheye ve vesveseye düştüğü vakit birden işitir ki, bir risale çıkmış, imanın bütün hakikatlerini kat’î ispat eder, felsefeyi mağlûp edip zındıkayı susturuyor, diye anlar. Birden o şüphe ve vesvese zâil olup imanı kurtulur ve kuvvet bulur.”

Tercüman arkadaşa: “Bu kardeşimizin ümidini artırmamız lazım, ona göre birebir tercüme yapmaya çalışalım inşallah.” dedik ve devam ettik:

Kardeşim, sizin hükümetiniz sizin bazı bilgilere, internete erişiminizi engelliyor ancak dış dünyada araştıranlar, özellikle bilim adamları Müslüman oluyorlar hatta bunların yaklaşık yüzde 35’i Risale-i Nur okuyarak Müslüman oluyorlar. Çok güzel bir gençlik geliyor, çok bilgili ve donanımlılar. İleride sizin ülkenizin de yanlış uygulamalarından vazgeçmelerini sağlayacak bir potansiyel var. Hatta siz farkında değilsiniz, bazı Avrupa ülkeleri başta olmak üzere hükümetinizi demokratik uygulamalara geçmeleri için sıkıştırıyorlar, Risale-i Nur’da aklını kullanan insanlığın doğruyu bulacağı ve dinimizin hakikatlerinin bütün dünyada geçerli olacağının müjdeleri var…

Muhatabımız: “Sizden Allah razı olsun, şimdi ümidim çok arttı.” dedi.

Evet, Risale-i Nur şumüllüdür. Âhirzaman problemlerinin külliyen çözümünü barındırdığı için inşallah bu kardeşimizin ye’sini gidermiş, ümidini artırmıştır. Kader-i İlahînin bizi Çin’e sevki, bu hizmete vesile olmak içindi Allahuâlem. Risale-i Nur çaredir. Sağlıcakla kalın.