Türkçe, Arapça ve Farsça’yı çok iyi bilirdi. Kendisi ile hem Urfa’da hem de İzmir’e geldiğinde görüştük. İzmir’de bazı kimseleri ziyaret ettik. Bizim dershanemizde kaldı. Beraberce hatıralar dinledik.

Daha sonra ben matbaacılık yaparken merhum Mesut Zeybek, Badıllı’nın bazı kitaplarının basılmasını isteyince, biz kendisi ile Şanlıurfa’da görüştük. “Mufassal Tarihçe-i Hayat”ın yazarıdır.

Urfa’da Risale-i Nur hizmetleri ile meşgul iken 1956 yılında camideki kaldığı yer basıldı. Bunun üzerine tutuklanarak en kısa hapislik süresi yani iki buçuk ay hapis hayatı yaşadı. Hadis araştırmaları çoktur. Yemeğe tuz ile başlar ve sünnet olduğunu söylerdi. İmam-i Gazali’nin kitaplarında gördüğünü söylemişti.

Urfa’da Risale-i Nur hizmetleri ile vazifeli olan Abdullah Yeğin ağabeyle görüşür ve Üstad’a gidip tarikat almak istediğini söyler. Abdullah Ağabey de, “Kardeşim, Üstadımız tarikat dersi vermez. Risale-i Nur mesleği tarikat değildir” diye o gün sabahtan yatsı namazına kadar Üstadın ve Risale-i Nur’un mahiyetini anlatır. Ertesi gün artık Üstad’ın tarikat vermediğini, tarikat zamanı olmadığını bir derece anlayan Badıllı Ağabey, büyük müşkülatlarla gelip Üstad ile görüşür ve yazdığı kitabı Üstad’a takdim eder.

Üstad da kitabın arkasına bir dua yazıp “Benden sana hatıra olarak hediye edeceğim” der. Badıllı ağabey, “Urfa’ya gidip oradaki arkadaşlar gibi hizmet edeceğim.” deyince Üstad: “Benden kabul. Fakat oradakilerle istişare et. Senin gelmen bana şifa oldu. Ben seni has talebelerimin içinde kabul edip duama dahil ettim. Sen de bana dua et. Bütün Urfalılara dua ediyorum. Hatta onların mezarda yatanlarına da dua ediyorum” der.

Badıllı ağabey ekliyor: “Odasını çok güzel bir koku kaplamıştı. İstasyona Bayram Yüksel ağabey ile gittik. Ben çok memnun olarak dönüyordum.”

Daha yazacak çok şey var. Ancak bu kadar yeter deyip; makamı Cennet olsun diyerek dualar ediyoruz.