Risale-i Nur’daki bir bahiste şöyle denilmiştir: “Zabıtanın bana hiç sıkıntı vermediği gibi, bazı himayetkârâne vaziyeti göstermelerinin hikmetini şimdi izhar ediyorum ki: “Nur Talebeleri ve Risaleleri, mânevî bir zabıta hükmünde âsâyiş ve emniyeti muhafazaya-hem kudsî bir şekilde çalıştıkları ve herkesin kalbinde nasihatleriyle iman cihetinde bir yasakçı bıraktıkları tahakkuk etmiş.” Zabıta bunu mânen hissetmiş ki, bize her vakit dost göründü.” 1

Üstad’ın asayişe ilişmemeyi bir düstür yapmış olması da dikkate alınması gereken bir husustur. Bu noktadaki tesbit çoktur, bir kısmını şöylece hatırlayalım: “Hem bir mâsumun hatırı, bu vatanda on zalim gaddarlara siyaset yoluyla ilişmek büyük bir hatâ bilen, on zalim cinayetkâr ve kendine işkence edenlere karşı mukabele etmeyen, hattâ bedduâ da etmeyen bir adam ve âsâyişe ilişmemek hayatına bir düstur yapan bir adamı, dini siyasete ve dolayısıyla asayişe dokunur mânâsında itham etmek, elbette dehşetli bir garazla itham eder. 2

1952’de İstanbul’da cerayan eden [şimdiki Sirkeci Postanesi binasında] Gençlik Rehberi Mahkemesi’nde yapılan müdafaada da şöyle demiştir: “İşte o müfteriler, yaşı sekseni bulmuş, zehirlerden şiddetli hasta, dinî hizmetinden dolayı ömrü hapishanelerde çürütülmüş bir İslâm kahramanınız, şimdi bütün münevverlerin ve çok ediplerin ve terbiyecilerin vatan ve milletperverlerin şikâyet ettikleri ahlâksızlığın ve fuhuş tehlikesinden muhafaza için gençlere iyi ahlâk, yüksek namus, iman ve fazilet dersi veren...“3 Yine Gençlik Rehberi’yle ilgili olarak vatana milleti ve asayişe çok büyük faydası olduğunu izah eder: “Ben de diyorum ki: On vecihle kanunsuz, bu kadar musırrane hastalığım zamanda iktidarım harici beni mahkemeye vermenin sebebi, Rehberin vatana, millete, âsâyişe pek büyük faydası olduğu için, anarşilik ve dinsizlik hesabına ilişiyorlar diye ihtimal veriyorum”. 4 

Bediüzzaman Hazretleri, memleketin asayişine zarar gelmemesi için çektiği zulümleri sineye çektiğini ve ses çıkarmadığını da ifade etmiştir. Risale-i Nur’un pek çok yerinde geçen bu konudaki bahislerden bir bölümü şöyledir: “Ben sabık mahkemelerde hem Risale-i Nur, hem Risale-i Nur Talebeleri için tahammül ediyordum. Ve tam hakikati izhar etmiyordum. Bir derece zulümlerine tahammül edip haksızlıklarını yüzlerine vurmuyordum. Tâ masumlara, âsâyişe zarar gelmesin diye sabır ve her nevi zulüm ve işkencelere tahammül ediyordum.” 5 “Her hükûmette muhalifler bulunur. Âsâyişe, emniyete ilişmemek şartıyla herkes vicdanıyla, kalbiyle kabul ettiği bir metodu, bir fikri ile mes’ul olamaz. Çünkü dininde en mutaassıp ve cebbar bir hükûmet olan İngilizlerin yüz sene hâkimiyeti altında bulunan yüz milyondan ziyade Müslümanlar, İngilizlerin küfrî rejimlerini Kur’ân ile reddettikleri ve kabul etmedikleri halde, İngiliz mahkemeleri şimdiye kadar onlara o cihette ilişmemiştir. Hem bu millette ve bu hükûmet-i İslâmiye içinde eskiden beri bulunan Yahudiler ve Nasranîler, bu milletin dinine ve kudsî rejimlerine muhalif ve zıt ve muteriz oldukları halde, hiçbir zaman mahkeme, kanunlarıyla onlara o cihette ilişmemiştir.”6

Asayişi muhafaza etmek Risale-i Nur Talebelerinin ihmal etmediği ve dikkat çektiği bir konudur. Bu da Bediüzzaman’ın talebelerine verdiği derse dayanır. Temenni ediyoruz ki idareciler bu hakikati görür ve muhtaçların Risale-i Nur’dan istifade etmesine yol açarlar.

Dipnotlar:

1- Emirdağ Lâhikası, s. 315.

2- Emirdağ Lâhikası, s. 359.

3- Emirdağ Lâhikası, s. 364.

4- Emirdağ Lâhikası, s. 371.

5- Emirdağ Lâhikası, s. 372.

6- Emirdağ Lâhikası, s. 381.