Zaten bu ikisi unutulunca oluyor ne oluyorsa. Yani insanlığın dışına çıkmak; bu ikisini unutmakla başlar, diye parantez açtı Bilgin Abi. (De… farkında değildik ki bu ikisini de unuttuğumuzun.)
Hatırlayanlar insan oluyordu. İşte onlar teşekkür ve ibret kapısında duruyordu.
Yoksa?
Yoksası işte bu hırslar, hırsızlıklar, acımasızlıklar, cimrilikler, savaşlar…
Ne zaman yaşamak ve ölüm aklımıza düşse; dünya bahar teneffüslere duruyor.
Neylersin ki Selim Ali bu iki kardeş ile pek arkadaş olamıyoruz.
Ölümü unutunca hayatı da unutuyorduk. Hayat ve ölüm ayrı yerlerde duruyordu. Hem bizden hem de birbirinden ayrı sanıyorduk.
Tuhaf değil mi? Bir kere bu ikisi yan yana, can cana iki zıt kardeşti. Fakat birbirini tamamlayan:
Arz ve arş gibi…
Gece ve gündüz gibi…
Günah ve sevap gibi…
Yanlış ve doğru gibi…
Şeytan ve melek gibi…
Batıl ve hak gibi…
Karanlık ve ışık gibi…
Hüzün ve sevinç gibi…
Firak ve vuslat gibi…
Korku ve ümit gibi…
Zarar ve kâr gibi…
Şer ve hayır gibi…
Küfür ve iman gibi…
Acele ve sabır gibi…
Zehir ve bal gibi…
Ham ve has gibi…
Yokluk ve varlık gibi…
Kış ve yaz gibi…
Acı ve haz gibi…
Kısa ve uzun gibi…
Alçak ve yüksek gibi…
Padişah ve gedâ gibi…
Zülüm ve adalet gibi…
Zindan ve saray gibi…
İnce ve kalın gibi…
Açık ve kapalı gibi…
Soru ve cevap gibi…
Secde ve isyan gibi…
Hatırlamak ve nisyan gibi…
Kafir ve mümin gibi…
Münafık ve müstakim gibi…
Susmak ve konuşmak gibi…
Gevezelik ve hikmet gibi…
Hastalık ve sağlık gibi…
Fakirlik ve zenginlik gibi…
Acz ve güç gibi…
Yalan ve doğru gibi…
Çirkin ve güzel gibi…