Bin yılda olmuşlar, olacaklar bir yıla bazen bir aya, haftaya hattâ güne düştü müydü? 

Hayaller bile bu kadar pörsümemiş, kirlenmemişti. 

Sokakların o eski mahremiyeti nerdeydi?

Caddelerin bu bitmeyen kalabalığı… nereye akıyor böyle?

Gürültü, patırtı…

Büyük balıkların küçükleri yutuşu…

Çizgisi değişmeyen hayatlar…

Kâbusa evrilen rüyalar…

“Şaşkınlık Çağı “diyelim mi Bilgin Abi?

Kör dövüşünden beter mi?

Dün, bugün, yarın/mazi, hâl, müstakbel… iç içe mi girdi; “karıştı” mı?! 

Şimdi; -hepten- geçmiş ve gelecek arasında ezilip kaldı mı; zamansızlık denilen bir zamana mı düştü-k?!

Zaman ve mekânlar birbirine mi benzer?!  Benziyor mu hem de çok?

Zamanın rengi siniyor eşyaya.

Cehaletin rengi, ümitlerimin ipini çekiyor. 

“M”si gitmiş medeniyet; gürültünün, fakirliğin ve en çok da kapkara -kanayan yara- istibdatın rengiydi.

Hayatı çarpım tablosuna hapsetmiştik. 

Fâniliklerin üstüne “ölümsüz” damgasını vurup vurup önümüze atıyorlardı. 

Ölümü unutturmak için bu canhıraş gayretin sebebi nedir Selim Ali, düşündün mü hiç? 

Bunlar ab-ı hayat içmiş gibi çok rahatlar; baksana! 

Tam bu sırada Bilgin Abi mütebessim çehresiyle bize bakarken Meşhur Yunus’un o -atasözü gibi olmuş-  dörtlüğünü mırıldanıyordu:

Mal sahibi, mülk sahibi…

Hani bunun ilk sahibi?

Mal da yalan, mülk de yalan;

Var biraz da sen oyalan.

Selim Ali’nin kafası karıştı. 

Bu acelesi çok çağ, mânâyı taa arkalara bile atmyordu ki hiç değilse uzanıp alalım! 

Maddenin kesafetini ne ile kıracaktık? İnsan sadece et kemik olmadığına göre; bu ona yapılan et kemik muamelesi, kalbini ve adını dahi bilmediği duygularını nasıl besleyecekti? 

Bu büyük kaçışın bir adresi de yoktu. Kaçakları ise tarih, insanlık, medeniyet -ne dersen de- bir gün yakalıyordu.