Bilgin Abi’nin bu konuda ne söyleyeceğini merak etmez miyiz! Hele iş kalem, kelam olunca… 

Kalem… dedi Bilgin Abi, kalemm… bir müddet sustu. Az söyler; öz söylerdi. 

Atasözleri kısacık olurdu ama koca düşüncelerin çekirdeği değil miydi! 

Bir çekirdek kocaman bir ağaçtan haber vermiyor mu! Al avcuna bir kayısı çekirdeğini; içindeki dalları, budakları gör; rüzgârları, kuşları dinle! 

Kalem… dedi, ağır bir şey; her el kaldıramaz onu. Kalem bu; bütün bir insanlığın sevincini, gözyaşını taşır, taşıyacak. 

Duydun mu Selim Ali?

Sen eline kalem almayınca; başkaları silah alıyor. 

Dünya ne zamandır kalem kâğıt kokmuyor; barut kokuyor; patlama sesleriyle uyuyup uyanıyor çocuklar, analar, babalar… 

Sadece dağları, ormanları değil; hayatımızı da delik deşik ettik. Korkular ürettik durmadan. Korkularımız ümitlerin önüne geçti. 

Çok kelime kaybettik; ondan belki! Yok, yok ondan… 

Et kemik olarak yaşamamız istendi hattâ o da mı istenmiyor? 

Görünmez ellerin el attığı bir dünya…

Çocukluğumun korku tünelleri, gerçeğe mi döndü, dönüyor yoksa?! 

Göstermelik yaşamaklara kimsenin bir şey dediği var mı Selim Ali?

Senin istediğin, beklediğin dünya nasıldı; hiç düşündün mü? 

Gerçi şikayetçi değildi Selim Ali. Olması gerekenler diye tahmin ettiği şeyler olmuyordu. 

Parolası kaybolmuş bir dünyada mı yaşıyordu? Boşluk muydu bu; değil. Doluluk mu; nerede? 

Bu, perişanlığın bir fotoğrafı olabilir miydi? 

Çok şey bu kadar darmadağın, bu kadar isimsiz, bu kadar ciddiyetsiz miydi?!

Evet öyleydi ve fazlasıyla belki de!  Bir boşluğun içinde buldu birden kendini bu henüz hayatının baharını süren hayal dolu genç. 

Aşkların çöllerde kavrulup bittiği bu son zaman fotoğrafını okumak böylesine karmaşık mı olacaktı? Bir teselli arıyordu.

Bir oyun kurulmuştu. Bu oyunun adı: “Kurulu Bir düzen veya Düzensizlik Düzeni…”

Seyircisi bol; soranı edeni az bir oyun…

Bilgin Abi, babamız Âdem’den beri bu perdenin gerisindekileri anlatır mısın bir gün bize? Şuâlar mı gerekli bu derin meselelere nüfuz etmek için?